محمدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی

میرزا محمّدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی متخلّص به منیر فرزند زین العابدین بن عبدالحسین، عالم محدّث، ادیب و منشی بوده است.

معرفی

وی در سال 1051ق در اصفهان متولّد شده است. در این شهر نزد علمای عالی قدری چون علاّمه مجلسی تحصیل کرده، و سپس به مشاغل اداری روی آورده است.

ابتدا وزیر استرآباد بود،سپس تولیت آستان شاه صفی، سپس وزارت آذربایجان و استیفای ممالک را بر عهده داشته است. ولی در اثر سعایت حاسدان از کار کنار گذاشته شده تا این که به منصب مجلس نویسی شاه سلطان حسین صفوی منصوب شده است. خطّ نستعلیق را خوش می نوشته، و در خطّ نسخ نیز مهارت داشته است.

آثار

کتاب های تلخیص الشّافی، تفسیر الائمّه، کشف الآیات را کتابت نموده است. وی تا حدود سال 1126ق در قید حیات بوده است.

آثار و تألیفات وی عبارت اند از:

1.دستور شهریاران، در حوادث زمان سلطنت شاه سلطان حسین صفوی که به چاپ رسیده است

2.جنگ، با مطالب تاریخی، ادبی منشآت و غیره.

از او است:

ساقی توفیق کردست چون بزم آرای من		باده لعلی دهد از چشم خون پالای من
مطرب آه و فغان در نغمه ریزد زیر و بم		تا نوای غم زدایی سازد از آوای من
زهره چنگی می فرستد در زمین گردون		پیر تا کند کسب نشاطی از دل برنای من.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.