این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
سید عبدالله حالی اصفهانی
سیّد عبدالله حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی) » فرزند سیّد یحیی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری است. وی از سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده، خط نسخ را نیکو می نوشته و شعر خوب می گفته است.
معرفی
سید عبدالله حالی در عصر صفویه در محله عباس آباد اصفهان سکونت داشت[۱] .وی از خدام کربلابوده و سپس به اصفهان آمده و در این شهر ساکن شد. حزین با وی دوستی و معاشرت داشته و خط نسخ او را خوب و نیک و خوانده است.. تذکرة بی نظیر می نویسد:
«به فضایل اتّصاف داشت و خط نسخ به خوبی می نوشت. سلیقه اش با شعر مناسب افتاده، صحبت میرزا صائب دریافت و در اوضاع و اطوار تشبیه به میرزا می نمود.[۲]تخلص شعری وی،«حالی»بوده ولی در « تذکرة حزین»« حسابی »آمده است که احتمال دارد محر ف« حالی »باشد.[۳]»
آثار
وی قرآن کریم را کتابت نموده و اشعار روان و پخته بسیار دارد و دیوانش قریب پنج هزار بیت می شده است.
این بیت از اوست:
| زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است | ز شمع کشته ام آتش به محفل افتاده است |
وفات
حالی به سنّ کهولت در سال 1126ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است.[۴] [۵]
پانویس
- ↑ حزین، تذکره حزین، ص91 .
- ↑ افتخار بخاری دولت آبادی، تذکره بی نظیر،ص55.
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج2، ص64.
- ↑ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 789 - 797؛ حزین، تذکرة المعاصرین حزین، ص190؛ نصرآبادی، تذکره نصرآبادی، ج1، ص487؛ عظیم آبادی، صحف ابراهیم، ص112؛ واله داغستانی، تذکره ریاض الشعراء، ج1، ص671.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج 4 ، ص 360.
منابع
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج2، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج4، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.