زین العابدین بن محمدجعفرعابد اصفهانی

حاج زین العابدین اصفهانی متخلص به «عابد» فرزند محمّد جعفر، شاعر ادیب در قرن سیزدهم هجری است.

معرفی

در مشهد مقدس به تجارت مشغول بود. شعر را نیکو می سرود و در سرودن قصیده و غزل و مثنوی مهارت داشت. او در سال 1224ق «جلاء العیون» تألیف: علّامه ملّا محمّد باقر مجلسی را به بحر متقارب به نظم کشیده و آن را «چهارده گنج مثنوی» یا «مثنوی روضه المؤمنین» نام نهاده است، که در کتابخانه حاج محمّد نخجوانی در تبریز موجود بوده است.

ابیات زیر از اوست:

رایحه خلق او نفحه عنبر ببرد		چاشنی نطق او رونق شکر شکست
باد به هر سو که برد خاک سر کوی او		مجمره عود سوخت، طبله عنبر شکست
صاعقه میغ او، شعله در اخگر نشاند		شعشعه تیغ او، لمعه در اختر شکست
کلک تو از یک کنار بر ورق روزگار		نامه بهزاد شست، خامه آذر شکست

وفات

عاقبت در سال 1229ق وفات یافت.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.