رضا عباسی

رضا عباسی (974ق-1044ق) فرزند علی اصغر کاشانی ، نقاش زبردست و استاد هنرمند عهد صفویه در اصفهان بود.

معرفی

وی پدرش از نقاشان معروف دربار شاه طهماسب صفوی بود. خود او نیز در زمان شاه عباس اوّل در نقاشی به شهرت فراوان رسید و مورد توجّه شاه عباس قرار گرفت و نقاشی های کاخ های سلطنتی توسط او و شاگردانش کشیده شد. هنرنمایی رضا عباسی تا بدان پایه بود که شاه عباس بر دست هنرآفرین او بوسه زد.

از خصوصیات نقاشی رضا عباسی، واقع گرایی است. در چهره سازی و نقاشی طبیعت استاد بوده و در ترسیم خطوط منحنی و بیان حالات و احساسات عناصر موجود در نقاشی خود با مهارت و استادی عمل می کرده است. او از بنیان گذاران نقاشی سبک اصفهان و فرنگی سازی در نقاشی ایرانی بوده و از تابلوهای نقاشی که توسط اروپاییان، از اروپا به ایران آورده و خرید و فروش می شد الهام گرفته و یا تحت تأثیر سبک و شیوه آنان بوده است.

تابلوهای نقاشی او اغلب در موزه های خارج همچون «آرمیتاژ»، «متروپولیتن»، «بوستون» و «لوور» موجود است.

آثار

از نقاشی های معروف او:

1. صورت درویش بهشتی، در سال 1034ق.

2. شاه عباس و حکیم شمسا محمّد، در سال 1042ق.

3. جوان لمیده و یک قوچ، در سال 1040ق و غیره

4.همچنین نقاشی های عمارت عالی قاپو، سردر قیصریه و کاخ چهلستون به او منسوب است.

شاگردان

شاگردان عباسی سبک او را دنبال کرده و تکامل بخشیده اند از جمله:

1. شفیع عباسی

2. معین مصوّر

3. افضل الحسینی

4. محمّد یوسف

وفات

او سرانجام (به نوشته شاگردش معین مصوّر) در ماه ذیقعده الحرام سال 1044ق در اصفهان وفات یافت.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.