حسین فسایی شیرازی اصفهانی

کمال الدّین حسین فسائی شیرازی، عالم فاضل محقّق، از دانشمندان قرن دوازدهم هجری. ظاهراً در فسا متولّد شده است.

معرفی

وی در شیراز به تحصیل پرداخت و از جمله افاضل شاگردان آخوند فد شکویی (محمد مسیح بن اسماعیل فسائی) است. سپس به اصفهان رفت و در آنجا به تدریس مشغول بود. اودر اغلب علوم عصر خودمتبحّر و او را جامع معقول و منقول دانسته اند.

شیخ محمّد علی حزین لاهیجی از شاگردان اوست و کتاب «مغنی اللّبیب» را با تفسیر صغیر شیخ ابوعلی طبرسی و بعض مقاصد دیگر را در حضور باهر النّورش قرائت کرد.

اودر انشاء مهارتی به سزا داشت و در شعر تتبّع شعر خاقانی می نمود.

این شعر از اوست:

ز دوستان گرامی جدا فکند مرا		ز بی وفائی دوران بی مدار مپرس
نه خون گذاشت به دل نی به دیده قطره اشک		ز باد دستی مژگان اشکبار مپرس

آثار

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «حاشیه بر معالم الاصول» 2. «رساله در حلّ شبهات کاتبی قزوینی» 3. «شواهد مطوّل» و غیره.

وفات

وی سرانجام در سال 1134ق هنگام محاصره اصفهان وفات یافت.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.