حسن بن حسین اعوری اصفهانی

حسن اَعوری (1290ق-1353ق) فرزند حسین شاعر، ادیب و فاضل در اصفهان بود.

معرفی

او هم در اصفهان نزد جمعی از بزرگان علم و ادب تحصیل نمود و هم در انجمن های ادبی من جمله انجمن ادبی مرحوم شیدا شرکت می نموده است. وی از مدّاحان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام به شمار می رفت. در مجالس تعزیه داری حضرت سیّد الشهداء(ع) شرکت می نمود و اشعار و مراثی خود را با صدای بلند و آهنگ مخصوص می خواند و همه حاضرین را تحت تأثیر قرار می داد.

وی در انواع فنون شعر خصوصاً مادّه تاریخ ید طولائی داشت. در زمان جوانی و اوائل مشروطیت از آزادیخواهان و مشروطه طلبان و از اعضاء فعّال حزب دموکرات اصفهان بود.

در سال 1333ق که روسها وارد اصفهان شدند درصدد دستگیری او بر آمدند، وی شبانه با لباس مبدّل فرار کرد. دیوان اشعارش قریب پنج هزار بیت از غزل و قصیده و مدایح و مراثی، نزد فرزند او موجود بوده است.

این چند بیت از اوست:

با سرو روان قامت یار		ما را نبود هوای گلزار
شیرین اگرش بدید روزی		جان داد بر آن لب شکر بار
یک باره نهاد سبحه از کف		از زلف تو آنکه بست زُنّار

وفات

وی در اواخر عمر جهت دیدار فرزند خود که در رشت به خدمات فرهنگی و دبیری اشتغال داشت، به آن شهرستان مسافرت نمود و در آنجا در شب عید فطر 1353ق وفات یافت و در آنجا مدفون شد.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.