بدرالدین جاجرمی

بدرالدین (بن عمر) جاجَرمی، متخلص به صفا ، از عالمان و شاعران قرن هفتم هجری بوده است.

معرفی

وی اهل جاجَرم خراسان بود و در جوانی در خراسان به تحصیل پرداخت و سپس به اصفهان آمد و به مدح بهاءالدین محمد جوینی، حاکم اصفهان و پدرش شمس الدین محمد صاحب دیوان پرداخت و از بهاءالدین لقب ملک الشعرا گرفت. گویند در اصفهان نزد مجدالدین همگر شاگردی کرده است.

او در شعر تخلص به صفا داشت و از شاعران سبک خراسانی است و شعرش به خاطر تکلف و تصنّع بیش از حد چندان مقبول اهل ادب نیفتاده است. از دیوان اشعار او حدود چهار هزار بیت باقی مانده است.

همچنین قصیده نونیه معروف بُستی (زیادَهُ المَرءُ فی الدُّنیا نقصان) را به نظم فارسی سردوده است که مَطلع آن، هست:

هر کمالی که ز دنیاست همه نقصان است

سود کان بهر نکوئی نبود خسران است

و در مدح امیر مومنان علی(علیه‌السلا) گوید:

برید دین اسدالله حیدر کرار

که پاک کرده حواشی کعبه از اصنام

وفات

وی سرانجام در سال( 686ق )وفات یافت.

منابع

• بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.