این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدجعفر طباطبایی نایینی اصفهانی
میرزا محمّد جعفر طباطبائی نائینی اصفهانی، شاعر و ادیب فاضل در اصفهان می باشد.
معرفی
وی از نوادگان میرزا محمّد رفیع طباطبائی (میرزا رفیعا) نائینی و از نوادگان دختری میرسیّد علاء الدّین حسین خلیفه سلطان بوده است. صاحب صفات نیک و اخلاق پسندیده بوده و محبوب القلوب خاص و عام بود.
شعر را نیکو می سروده و شعرای اصفهان همچون آذر بیگدلی و میرسیّد علی مشتاق به مصاحبت و معاشرت با او رغبت تمام داشتند.
راهب، در انواع شعرمهارت داشته ولی در زمان حیات به گردآوری و تدوین اشعار خود نپرداخته است. کتابی به نام نادرشاه نامه را نیز به او نسبت می دهند. برادرش میرزا امام علی متخلّص به «حشمت» نیز شاعر و ادیب بوده است.
این رباعی از اوست:
| راهب خُم باده پیر دیری بوده است | پیمانه حریف گرم سیری بوده است | |
| این مُشت گلی که گشت خشت سَرِ خُم | میخواره عاقبت به خیری بوده است.[۱] |
وفات
وی سرانجام درسال 1166ق در اصفهان وفات یافت. مشتاق اصفهانی مادّه تاریخ فوت او را چنین سروده است.
| مشتاق برای سال فوتش | تاریخ طلب به هر کران رفت | |
| گفتش ناگاه ره نوردی: | «راهب صد حیف کز جهان رفت»[۲] |
او پس از وفات در قبرستان آب بخشان اصفهان مدفون شد.[۳]
پانویس
- ↑ تذکره آتشکده، نیمه دوم، صص 498-496؛ دیوان مشتاق، ص171؛ گلشن مراد، صص 421-419؛ تذکرالمعاصرین حزین، ص219؛ تذکره حسینی، ص136؛ صحف ابراهیم، ص148؛ تذکره شمع انجمن، ص276؛ تذکره نتایج الافکار، صص 283-280؛ الذریعه، ج9، صص 46 و 47؛ خزانه عامره، ص246؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص609؛ تذکره سخنوران نائین، صص 46 و 47.
- ↑ فهرست کتابخانه عمومی اصفهان، ج1، ص365.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، ص۳۳۸.
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.