علی اکبر نعمت اللهی

حاج ميرزا على اكبر نعمت اللّهى متخلّص بـه موافـق ،شاعر فاضل و عارف صوفى قرن چهاردهم قمری است.وی فرزند آقا مير محمّداسماعيل خاتون آبادى اصفهانى در سال 1288 قمـرى ديـده بـه جهان گشود.

زندگی نامه

تحصيلات خود را در فقه و اصول و فلسفه و عرفـان و علـوم ادبـى و تفسير در خدمت اساتيد اصفهان از جمله حكيم ربانى جهانگيرخان قشقايى به پايان رسانيد و به دليل اينكه در خانواده اى عرفانى و زاهد به دنيا آمده بود از اوايل جوانى در طريق سير و سلوك پا نهاد و در خدمت مير محمّدهادى هادى عليشاه(متوفى 11 رجب 1311 (به تصفيه نفس و تزكيه باطن پرداخت و رياضت هاى فراوان را متحمّل شد تا بالاخره پس از فوت آقا ميرزا عباس پاقلعه اى صابرعليشـاه از طـرف قطـب وقت مأموريت ارشاد و هدايت فقراى اصفهان به او واگذار گرديد و منصب شـيخيّت به او اعطا شد.

سيّد محمدحسـين خـاتون آبـادى مـتخلص بـه آزاد در مـورد وى مى نويسد:

مردى عالم و كامل و فاضل بود و در فقه و حديث و تفسير و كلام مهارتى تمـام داشت و قصايد و غزليات آبدارش نمونه طبع سرشار اوست.

سرانجام در شب سه شنبه 28 شوال 1352 درگذشت و در تكيه ى آغاباشى تخت فولاد مدفون گرديد.

چاپ سوم ديوان اشعارش به سال 1409 قمرى در اصفهان به همت چاپخانه كيوان به طبع رسيده است.

از اشعار اوست:

نبود به غيـر دوسـت كـس انـدر سـراى دل		آرى درون دل نبــــود جــــز خــــداى دل
گفتـيش عـرش اعظـم و زيـن نكتـه بيخبـر		كــز عــرش برتــر آمــده عــالى بنــاى دل

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان  : معرفي شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان،1390.