حسن بن محمدعلی بهنیا متین اصفهانی

استاد میرزا حسن بهنیا متخلّص به «متین» بن آقا محمّدعلی، از شعراء و سخنوران معاصر ( 1290ش -1375ش ) اصفهان است.

معرفی

وی در مدارس قدیم و جدید تحصیل کرده و از سن چهارده سالگی لب به گفتن شعر سروده و از سال 1310ش در انجمن ادبی شیدا شرکت نموده و از اعضای رسمی آن انجمن گردید و عمده ترقیّات شعری و ادبی مشارالیه در همان انجمن بوده و ایشان را باید از تربیت شدگان انجمن شیدا دانست.

در انجمن های ادبی اصفهان که در زمان مرحوم شیدا و بعد از آن تشکیل شده عموماً شرکت می نموده و خود از پایه گذاران انجمن ادبی کمال و اساتید صاحب نظر این انجمن بوده است.

همچنین در انجمن ادبی سعدی، انجمن ادبی صائب و انجمن ادبی سرای سخنوران شرکت می کرد و در ردیف اساتید قدیمی انجمن ها قرار داشت.

دیوان اشعارش هنوز به طبع نرسیده است. او در اوایل شاعری «مهین» تخلّص می کرد. سپس آن را به «متین» تغییر داد.

این چند بیت از اوست:

بگریخت ز میدان فلک مهر جهان تاب		چون تاخت به میدان شه حسن تو، فَرَس را
از دیده روان است مرا اشک به دامان		آن سان که از آن رشک بود رودِ ارس را
گویم که رسد یار سفر کرده ام از راه		چون می شنوم ناله جانسوز جرس را

وفات

وی سرانجام در سال 1375ش وفات یافته و در قطعه نام آوران گورستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد.

مادّه تاریخ فوت او چنین است:

تاریخ سرایان همه خواندند به افسوس

«ای وای از این سوگ که استاد متین مرد»

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.