محمد بن زین الدین علی خوانساری

شیخ محمد خوانساری، فرزند علامه شیخ زین الدين على بن عين علی خوانساری بوده است. وی به شیخ محمد شیخ زین الدین نیز معروف بوده و از فضلا، مدرسان و عرفای مشهور است.

معرفی

پدرش از اعاظم علما و افاضل فقهای عصر خود در قرن ۱۲هجری بود و هر دو جنبه شریعت و طریقت را داشته و صاحب تألیفات بوده است. به سال ۱۱۶۷ق فوت و در قبرستان آب بخشان مدفون گردید.خواهرزادهٔ وی، عارف مشهور حسینعلی شاه اصفهانی، در علوم شریعت نزد او شاگردی کرده است.

وفات

وی در روز جمعه ۹ ربیع الاول ۱۲۰۲ ق در سن جوانی فوت نمود و در تخت فولاد، و در حوالی مقبره آقا حسین خوانساری صحن تکیه بیدآبادی به خاک سپرده شد. بر روی سنگ مزارش اشعاری از رفیق اصفهانی آمده که بخشی از آن چنین است:

عالم عارف که بود از خاص و عام او را خطاب		شمع جمع عالمان چشم و چراغ عارفان
آن که تا اوبود سال و ماه و روز و شب نبود		گر به کثرت گر به خلوت در عیان و در نهان
از جهان چون رفت از چشم و دل احباب رفت		اشک تا هفتم زمین و آه تا هفت آسمان
بهر تاریخش به آئین دعا گفتا "رفیق"		گفت: "دایم باد خلد آقا محمّد را مکان"

منبع

• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۲، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۹.