این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «سید حسن بن جعفر ملاذالاسلام بیدآبادی شفتی اصفهانی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(حذف رده ابهام زدایی)
(اصلاح منبع)
 
سطر ۱: سطر ۱:
{{رده‌بندی‌نشده}}
'''سیّد حسن ملاذالاسلام''' (1290ق-1336ق)عالم فاضل، از علماء صاحب نفوذ و معتبر اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در محلّه بیدآباد مرجعیّت و ریاست کلّی داشته است.
'''سیّد حسن ملاذالاسلام''' (1290ق-1336ق)عالم فاضل، از علماء صاحب نفوذ و معتبر اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در محلّه بیدآباد مرجعیّت و ریاست کلّی داشته است.


سطر ۱۳: سطر ۱۵:


==منبع==
==منبع==
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]،اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.
 
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
 
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۰۳

سیّد حسن ملاذالاسلام (1290ق-1336ق)عالم فاضل، از علماء صاحب نفوذ و معتبر اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در محلّه بیدآباد مرجعیّت و ریاست کلّی داشته است.

معرفی

وی فرزند حاج سیّد جعفر بیدآبادی بن حاج سیّد محمّد باقر حجّت الاسلام شفتی، قبل از سال 1290ق متولّد گردید و در خدمت علمای اصفهان به تحصیل پرداخت. سپس به نجف اشرف مهاجرت فرمود و نزد علماء و مراجع آنجا به تلمّذ پرداخت و به اصفهان مراجعت نمود. وی پس از فوت پدر، به اقامه نماز جماعت در مسجد سیّد مشغول شد و مورد احترام و اعتماد اهالی محلّه بیدآباد بود.

در موضوع تأسیس شرکت اسلامیّه و مبارزه علیه نفوذ اقتصادی دول استعمارگر با آقایان مسجد شاه و دیگر علمای اصفهان همراه و یار و مددکار بود و از سال 1320 به بعد در بیشتر قضایای اصفهان مستقیماً شرکت داشته است.[۱]

وفات

وی در شب 17 شعبان سال 1336ق در سفر زیارت در مشهد مقدّس وفات یافته و در دارالحفاظ مبارکه دم درب مدفون گردید.[۲]

پانویس

  1. مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص469.
  2. دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص355؛ تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج3، صص 213-211؛ بیان المفاخر، ج2، صص 181 و 182؛ تاریخ علمای خراسان، ص254.

منبع