این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «علی اکبر نعمت اللهی»
جز (اصلاح لینک) |
جز (ویرایش جزئی) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند تصویر}} {{نیازمند جعبه اطلاعات}} {{نیازمند درج یا بررسی منبع}} {{نیازمند بازبینی}} {{بررسی رده}} | |||
'''حاج ميرزا على اكبر نعمت اللّهى''' متخلّص بـه '''موافـق''' ،شاعر فاضل و عارف صوفى قرن چهاردهم قمری است.وی فرزند آقا مير محمّداسماعيل خاتون آبادى اصفهانى در سال 1288 قمـرى ديـده بـه جهان گشود. | '''حاج ميرزا على اكبر نعمت اللّهى''' متخلّص بـه '''موافـق''' ،شاعر فاضل و عارف صوفى قرن چهاردهم قمری است.وی فرزند آقا مير محمّداسماعيل خاتون آبادى اصفهانى در سال 1288 قمـرى ديـده بـه جهان گشود. | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۸: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
*تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفي شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان،1390. | |||
[[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | [[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | ||
نسخهٔ ۲۰ دی ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۰۸
این نوشتا برای بهبود کیفیت نیازمند یک تصویر یا عکس است. |
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
| پرونده:Ambox important.svg | محتوای این مقاله هنوز مورد تایید نمی باشد و احتمالا نیازمند بازنویسی می باشد در این راستا با ما همراه باشید . |
این مقاله ممکن است در رده اشتباه قرار گرفته باشد یا متعلق به ردههای اضافی است. |
حاج ميرزا على اكبر نعمت اللّهى متخلّص بـه موافـق ،شاعر فاضل و عارف صوفى قرن چهاردهم قمری است.وی فرزند آقا مير محمّداسماعيل خاتون آبادى اصفهانى در سال 1288 قمـرى ديـده بـه جهان گشود.
زندگی نامه
تحصيلات خود را در فقه و اصول و فلسفه و عرفـان و علـوم ادبـى و تفسير در خدمت اساتيد اصفهان از جمله حكيم ربانى جهانگيرخان قشقايى به پايان رسانيد و به دليل اينكه در خانواده اى عرفانى و زاهد به دنيا آمده بود از اوايل جوانى در طريق سير و سلوك پا نهاد و در خدمت مير محمّدهادى هادى عليشاه(متوفى 11 رجب 1311 (به تصفيه نفس و تزكيه باطن پرداخت و رياضت هاى فراوان را متحمّل شد تا بالاخره پس از فوت آقا ميرزا عباس پاقلعه اى صابرعليشـاه از طـرف قطـب وقت مأموريت ارشاد و هدايت فقراى اصفهان به او واگذار گرديد و منصب شـيخيّت به او اعطا شد.[۱]
سيّد محمدحسـين خـاتون آبـادى مـتخلص بـه آزاد در مـورد وى مى نويسد:
مردى عالم و كامل و فاضل بود و در فقه و حديث و تفسير و كلام مهارتى تمـام داشت و قصايد و غزليات آبدارش نمونه طبع سرشار اوست.[۲]
سرانجام در شب سه شنبه 28 شوال 1352 درگذشت و در تكيه ى آغاباشى تخت فولاد مدفون گرديد. [۳]
چاپ سوم ديوان اشعارش به سال 1409 قمرى در اصفهان به همت چاپخانه كيوان به طبع رسيده است.
از اشعار اوست:
| نبود به غيـر دوسـت كـس انـدر سـراى دل | آرى درون دل نبــــود جــــز خــــداى دل | |
| گفتـيش عـرش اعظـم و زيـن نكتـه بيخبـر | كــز عــرش برتــر آمــده عــالى بنــاى دل[۴][۵] |
پانویس
منبع
- تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفي شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان،1390.