این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «عبدالحسین خوئی»
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان،' به 'مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان،') |
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به 'اعلام اصفهان (کتاب)') |
||
| سطر ۲۳: | سطر ۲۳: | ||
واعظ ادیب مرحوم سیّد حسن رئیس زاده متخلّص به «صفا» ضمن مرثیه ای مادّه تاریخ وفات او را چنین گفته است: | واعظ ادیب مرحوم سیّد حسن رئیس زاده متخلّص به «صفا» ضمن مرثیه ای مادّه تاریخ وفات او را چنین گفته است: | ||
گفتا «رئیس» سال وفات وی از «صفا»: «عبدالحسین بجنّت مینو شدی روان»<ref>یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) .</ref><ref>'''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[ اعلام اصفهان]]،''' ج4، ص149.</ref> | گفتا «رئیس» سال وفات وی از «صفا»: «عبدالحسین بجنّت مینو شدی روان»<ref>یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) .</ref><ref>'''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[اعلام اصفهان (کتاب)]]،''' ج4، ص149.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
| سطر ۳۰: | سطر ۳۰: | ||
== '''منبع''' == | == '''منبع''' == | ||
برگفته از کتاب: '''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[ اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.''' | برگفته از کتاب: '''[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی، مصلح الدین]]،[[اعلام اصفهان (کتاب)]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.''' | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۲۹ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۱۴:۱۷
عبدالحسین خوئی فرزند آقا میرزا محمّدجعفر محلّه نویی بن آقا عبدالحسین امین العلماء اصفهانی بن حاجی ملاّ محمّدشفیع خوئی، از فضلاء و صلحاء و اهل علم معاصر اصفهان.
زندگی‌نامه
جدّ اعلای او ملاّ محمّدشفیع خوئی از علمای بزرگ عهد قاجاریه و مقیم اصفهان بود و اجدادش اغلب از اهل علم و فضل بوده اند که شرح زندگانی آنان در این کتاب مذکور است.
وی در حدود سال 1258ش در اصفهان متولّد شده و خواندن و نوشتن و قرائت قرآن را از آخوند ملاّ علی اصغر مکتبدار فرا گرفت. مقدمات و سطح را از آقا کمال الدین خوانساری به طور اختصاصی آموخت و سپس در حوزه علمیه اصفهان نزد علمای فاضل و عالیقدری چون میرزا حسین نائینی (از مدرسین مدرسه میرزا حسین بیدآباد) و آخوند ملاّ محمّد کاشی ادامه تحصیل داد و از حضرات آیات میرزا عبدالحسین سیّد العراقین و آخوند ملاّ محمّدحسین فشارکی اجازه کسب نمود.
پس از آن وی در میان مردم و علماء به خاطر اصابت و شرافت نسب و مراتب علم و فضل دارای احترام و اکرام بود و مردم در حلّ مرافعات و مشکلات از او استمداد می نمودند. در قضایای قحطی و گرانی سال 1336ق او بدون اینکه بخواهد تظاهر و ریاکاری نماید آنچه داشت در طبق اخلاص نهاده و به یاری مردم گرسنه و نیازمند شتافت.
او در اسب سواری ماهر بود و به نگاهداری و پرورش اسب های اصیل علاقه داشت و نسبت به حیوانات با ترحّم و مهربانی رفتار می نمود و از صید و شکار آنان خودداری می کرد.
در زمان سلطنت رضاشاه و اجرای قانون اتحاد شکل، با آنکه از طرف مرحومین سیّد العراقین و فشارکی مجاز به استفاده از روحانیت بود، از لباس روحانیت خارج شد.
فرزندان
عیال او دخترخاله اش صبیه میرزا رضا قلی خان اعتمادی (از اعقاب فتحعلی خان اعتمادالدوله صدراعظم اواخر دوره صفویه) بود و فرزندش استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی متخلّص به «برنا» شاعر توانای معاصر می باشد.
وفات
او در اواخر عمر به خاطر فوت فرزند و عیال و داماد خود انزوا اختیار کرد تا اینکه در جمعه 23 رمضان سال 1367ق (مطابق 8 مرداد 1327ش بر اثر فجأه (مرگ ناگهانی) در قریه کرچکان لنجان وفات یافت و در مقبره خانوادگی در جنوب تکیه آقا حسین خوانساری در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.
واعظ ادیب مرحوم سیّد حسن رئیس زاده متخلّص به «صفا» ضمن مرثیه ای مادّه تاریخ وفات او را چنین گفته است:
گفتا «رئیس» سال وفات وی از «صفا»: «عبدالحسین بجنّت مینو شدی روان»[۱][۲]
پانویس
- ↑ یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) .
- ↑ مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان (کتاب)، ج4، ص149.
منبع
برگفته از کتاب: مهدوی، مصلح الدین،اعلام اصفهان (کتاب)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.