این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید حسن بن محمد سلطان الواعظین کاشانی»
(ایجاد صفحه) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''حاج سیّد حسن واعظ کاشانی بن سیّد محمّد موسوی''' متولد شده کاشان ،معروف | '''حاج سیّد حسن واعظ کاشانی بن سیّد محمّد موسوی''' متولد شده کاشان ،معروف و ملقب به «'''سیّد حسن کاشی»''' از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود. | ||
== معرفی == | ==معرفی== | ||
وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود. | وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود. | ||
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند [[محمدحسن نجفی هزار جریبی مازندرانی|میرزا محمّدحسن نجفی،]] حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت. | انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند [[محمدحسن نجفی هزار جریبی مازندرانی|میرزا محمّدحسن نجفی،]] حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت. | ||
== آثار == | ==آثار== | ||
کتب زیر از مؤلفات اوست: | کتب زیر از مؤلفات اوست: | ||
| سطر ۱۹: | سطر ۱۹: | ||
4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.<ref>[1] الاصفهان: رجال و مشاهیر، صص 596-594؛ رجال اصفهان، ص44؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 475 و 476؛ تاریخ اصفهان (جابری)، صص 173 و 258 و 259؛ فهرست مرعشی، ج12، ص113؛ فهرست گلپایگانی، ج2، ص124 و ج1، ص35؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص62.</ref> | 4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.<ref>[1] الاصفهان: رجال و مشاهیر، صص 596-594؛ رجال اصفهان، ص44؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 475 و 476؛ تاریخ اصفهان (جابری)، صص 173 و 258 و 259؛ فهرست مرعشی، ج12، ص113؛ فهرست گلپایگانی، ج2، ص124 و ج1، ص35؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص62.</ref> | ||
== وفات == | ==وفات== | ||
سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | ||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
برگرفته از : [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی،]] مصلح الدین[[اعلام اصفهان|، اعلام اصفهان]]، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | برگرفته از<span> </span>: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی،]] مصلح الدین[[اعلام اصفهان|، اعلام اصفهان]]، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | ||
<br /> | <br /> | ||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
نسخهٔ ۱۰ مهر ۱۴۰۱، ساعت ۱۳:۱۹
حاج سیّد حسن واعظ کاشانی بن سیّد محمّد موسوی متولد شده کاشان ،معروف و ملقب به «سیّد حسن کاشی» از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود.
معرفی
وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود.
او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست.
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند میرزا محمّدحسن نجفی، حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت.
آثار
کتب زیر از مؤلفات اوست:
1. «رساله در امر به معروف و نهی از منکر»
2. «منهج الواعظین و مسلک الرّاشدین»
3. «مواعظ حسنه»
4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.[۱]
وفات
سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در تکیه میرزا ابوالمعالی (یکی از اساتید خود) در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.[۲]
پانویس
منبع
برگرفته از : مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.