این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید بهاءالدین رضوی خوانساری»
(ویرایش جزئی) |
|||
| سطر ۷: | سطر ۷: | ||
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | ||
داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [[تکیه ی سادات رضوی|تكيـه ى سادات رضوى]] جنب [[تکیه کلباسی]] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [[تکیه ی سادات رضوی|تكيـه ى سادات رضوى]] جنب [[تکیه کلباسی]] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | ||
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:<blockquote>««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»</blockquote> | |||
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد: | |||
چ<blockquote>««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»</blockquote> | |||
بيشتر اشعار او رباعى است.{{شعر}} | بيشتر اشعار او رباعى است.{{شعر}} | ||
{{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد|دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد}} | {{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد|دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد}} | ||
نسخهٔ ۲۳ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۱۵
سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى متخلّص به جهدى فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است.
زندگی نامه
در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد:
«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».[۱]
از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.[۲]
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد.
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:
چ
««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»
بيشتر اشعار او رباعى است.
| آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد | دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد | |
| اين باده چه باده است يـاران كـه از او | اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد[۳] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۹۳