این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «شهید احمد ترکان»
Sab00riyan (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'کتاب[[شاهدان' به '[[کتاب شاهدان') برچسب: واگردانی دستی |
Kh1.nazerian (بحث | مشارکتها) (ایجاد لینک) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|تاریخ درگذشت= ۱۳۶۲/۴/۳۱ |مکان درگذشت= غرب پيران شهر-عمليات والفجر ۲ |پدر= حسين|تاریخ تولد= ۱۳۴۳ |مکان تولد= اصفهان |از دانشگاه= حوزه علميه اصفهان|مدفن= جاويد الاثر|عرض_تصویر=170|تصویر=A-torkan.jpg}} | {{جعبه زندگینامه|تاریخ درگذشت= ۱۳۶۲/۴/۳۱ |مکان درگذشت= غرب پيران شهر-عمليات والفجر ۲ |پدر= حسين|تاریخ تولد= ۱۳۴۳ |مکان تولد= اصفهان |از دانشگاه= [[حوزه علمیه اصفهان|حوزه علميه اصفهان]]|مدفن= جاويد الاثر|عرض_تصویر=170|تصویر=A-torkan.jpg}} | ||
{{قلم رنگ۱|قرمز| |شهید}} '''احمد ترکان''' یازدهم خرداد ۱۳۴۳، در شهرستان اصفهان چشم به جهان گشود. پدرش حسین و مادرش شوکت نام داشت. تا سوم متوسطه در رشته انسانی درس خواند. سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی پرداخت. روحانی (مقدمات) بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سی و یکم تیر ۱۳۶۲، در پیرانشهر توسط نیروهای عراقی به شهادت رسید. اثری از پیکرش به دست نیامد. <ref>[[کتاب فرهنگ اعلام شهداي روحاني]]، صفحه ۲۰۸</ref> | |||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
دانش آموز پرجذبه دبيرستان هراتى و طلبه حوزه اصفهان. از همان دوران متوسطه كارش بر پايى جلسات قرآن كريم، فعاليت هاى مذهبى و تدوين نشريات دانش آموزى بود. | دانش آموز پرجذبه دبيرستان هراتى و [[طلبه]] حوزه اصفهان. از همان دوران متوسطه كارش بر پايى جلسات قرآن كريم، فعاليت هاى مذهبى و تدوين نشريات دانش آموزى بود. | ||
در حوزه از محضر آيت االله خادمى و آيت االله بحرالعلوم ميردامادى كسب فيض كرد. در محل خود به حجت اكبر معروف بود و به راهنمايى و ارشاد و پاسخگويى به مشكلات مردم مى پرداخت. | در حوزه از محضر [[سید حسین خادمی|آيت االله خادمى]] و [[آيت االله بحرالعلوم]] ميردامادى كسب فيض كرد. در محل خود به حجت اكبر معروف بود و به راهنمايى و ارشاد و پاسخگويى به مشكلات مردم مى پرداخت. | ||
شهيد احمد تركان در كشاكش نبرد حق عليه باطل چهار بار در مدت دو سال به جبهه ها عزيمت نمود. لباس رزم مى پوشيد و عمامه مى گذاشت. هم در حال رزم بود و هم تبليغ دين و معارف الهى و هم روحيه بخشى به رزمندگان. در فتح خرمشهر، دچار موج انفجار و در بيمارستان اهواز بسترى شد. اما از همانجا عازم جبهه گرديد و در نهايت در عمليات والفجر۲ بر روى تپه اى از حوالى پيرانشهر بر اثر تركش خمپاره شاهد شهادت را در آغوش كشيد. | شهيد احمد تركان در كشاكش نبرد حق عليه باطل چهار بار در مدت دو سال به جبهه ها عزيمت نمود. لباس رزم مى پوشيد و عمامه مى گذاشت. هم در حال رزم بود و هم تبليغ دين و معارف الهى و هم روحيه بخشى به رزمندگان. در فتح خرمشهر، دچار موج انفجار و در بيمارستان اهواز بسترى شد. اما از همانجا عازم جبهه گرديد و در نهايت در عمليات والفجر۲ بر روى تپه اى از حوالى پيرانشهر بر اثر تركش خمپاره شاهد شهادت را در آغوش كشيد. | ||
نسخهٔ ۹ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۱:۳۹
| شهید احمد ترکان | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۳۴۳ اصفهان |
| درگذشت/شهادت | ۱۳۶۲/۴/۳۱ غرب پيران شهر-عمليات والفجر ۲ |
| مدفن | جاويد الاثر |
| محل تحصیل | حوزه علميه اصفهان |
| والدین |
|
شهید احمد ترکان یازدهم خرداد ۱۳۴۳، در شهرستان اصفهان چشم به جهان گشود. پدرش حسین و مادرش شوکت نام داشت. تا سوم متوسطه در رشته انسانی درس خواند. سپس به فراگیری علوم دینی و حوزوی پرداخت. روحانی (مقدمات) بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سی و یکم تیر ۱۳۶۲، در پیرانشهر توسط نیروهای عراقی به شهادت رسید. اثری از پیکرش به دست نیامد. [۱]
زندگی نامه
دانش آموز پرجذبه دبيرستان هراتى و طلبه حوزه اصفهان. از همان دوران متوسطه كارش بر پايى جلسات قرآن كريم، فعاليت هاى مذهبى و تدوين نشريات دانش آموزى بود.
در حوزه از محضر آيت االله خادمى و آيت االله بحرالعلوم ميردامادى كسب فيض كرد. در محل خود به حجت اكبر معروف بود و به راهنمايى و ارشاد و پاسخگويى به مشكلات مردم مى پرداخت.
شهيد احمد تركان در كشاكش نبرد حق عليه باطل چهار بار در مدت دو سال به جبهه ها عزيمت نمود. لباس رزم مى پوشيد و عمامه مى گذاشت. هم در حال رزم بود و هم تبليغ دين و معارف الهى و هم روحيه بخشى به رزمندگان. در فتح خرمشهر، دچار موج انفجار و در بيمارستان اهواز بسترى شد. اما از همانجا عازم جبهه گرديد و در نهايت در عمليات والفجر۲ بر روى تپه اى از حوالى پيرانشهر بر اثر تركش خمپاره شاهد شهادت را در آغوش كشيد.
يادش به خير! در دعاهايى كه براى بچه ها مى خواند، نام مبارك امام زمان (عج) را كه مى برد، سر از پا نمى شناخت و ناله و شيون مى كرد و اين پايان عاشقى بود... [۲]
منابع
- ↑ کتاب فرهنگ اعلام شهداي روحاني، صفحه ۲۰۸
- ↑ کتاب شاهدان روحانی، صفحه ۵۷