این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «مدرسه علمیه عربان»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۱۰ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
مدرسه ای است واقع در نزدیکی بازارچه حسن آباد ، و در مجاورت امامزاده أحمد قدس سره و بقعه آقا نجفی ، که به مناسبت سکونت طلاّب عرب زبان، به این نام خوانده شده ، و أخیراً به مناسبت إقدام مرحوم آیه الله ، حاج آقا حسین خادمی قدس سره، متوفّای ۱۴۰۵ قمری، برای تجدید بنای آن ، به نام آن بزرگمرد خوانده می شود .
{{نیازمند تکمیل}}<div class="wikiInfo">
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|+'''ویژگی های ذکر شده اثر توسط مرحوم مهدوی'''
|-
|'''سال ساخت'''
| data-type="authorOtherNames" |صفوی
|-
|'''آدرس'''
| data-type="authorfatherName" |کوچه بازار حسن آباد بالاتر از امامزاده احمد نرسیده به بازار مدرسه قدیمی
|-
|وضعیت:
| data-type="authorbirthDate" |تخریب شده است.
|-
|علّت نام گذاری:
| data-type="authorBirthPlace" |سکنه ی مدرسه در ابتدا بیشتر طلبه های عرب بوده اند.
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE00453AUTHORCODE
|}</div>{{نقل قول مرحوم مهدوی}}
[مهدوی:] در کوچه بازار حسن آباد، بالاتر از امامزاده احمد (ع) و نرسیده به بازار، مدرسه ای قدیمی قرار دارد به نام مدرسه عربان.  


== <big>تأسیس مدرسه</big> ==
شاردن در سفرنامه خود (صفحه 21) می نویسد:
تأسیس اوّلیّه این مدرسه ، معلوم نیست در چه تاریخی انجام گرفته، ولی در دوره صفویه ، در زمانی که شاردن (سیّاح فرانسوی) در اصفهان اقامت داشته، این مدرسه موجود بوده، و در آن زمان ۴۰ حجره داشته است. <ref>سفرنامه شاردن ، ص ۲۱.</ref>


=== <big>تعمیرات مدرسه</big> ===
«بالاتر از این مقبره فراح احمد، مدرسه بزرگی است که دارای چهل اتاق می باشد و مردم به عنوان فراح آن را مدرسه حفران «عربان» می نامند.
مدرسه عربان در دوره پهلوی اوّل ، همانند عموم مدارس علمیّه ، متروکه و مخروبه گردید ، و پس از آن، مرحوم آیه الله ، آقا سیّد محمّد رضا خراسانی ، متوفّای ۱۳۹۷ قمری ، اقدام به تعمیر اساسی آن نمودند ، و جمعی از طلاّب حوزه علمیّه را در آن اسکان دادند .  


مرحوم حاج میرزا حسن خان جابری انصاری ، أشعاری جالب درباره تعمیر مدرسه ، و مادّه تاریخ آن سروده ، بدین شرح:
غیر از عربها که کودن ترین و جاهل ترین طبقه ی طلّاب هستند (قضاوت غیر واقعی و ظالمانه ای است که شاردن درباره این طبقه از طلّاب نموده است) کسی در آن نمی رود.


ز آقای سیّد محمّد رضا                                                              خراسانی آن آیت و مقتدا
اگرچه همانطور که زبان لاتین، زبان علمی مغرب زمین است، زبان عربی زبان علمی مشرق به شمار می رود، اما همان وضعی که به سر روستائیان آمده بر سر اعراب نیز وارد شده است». این مدرسه مانند بسیاری از مدارس دیگر این شهر در اثر عدم توجه و نداشتن موقوفات و


بشد پایدار این أساس علوم                                                که ویران بُد ، از جهلِ أهلِ خطا
خالی شدن طلبه رو به ویرانی نهاده بود تا در سالهای اخیر (پس از شهریور 1320) به سعی و اهتمام حضرت آیت اللّه آقا سیّد محمّد رضا خراسانی تعمیراتی اساسی در آن به عمل آمده و تاکنون طلبه نشین می باشد.


بلی ، سعی أشخاص همّت بلند                                      کند تازه آثار عالی بنا
در گذشته مدرسه کتیبه ای نداشته و یا در اثر گذشت زمان از بین رفته بود امّا در تعمیرات اخیر کتیبه ای به خط نستعلیق شامل بیست و پنج بیت شعر از مرحوم حاج میرزا حسن خان جابری انصاری در آنجا نصب گردیده است.


چو تاریخی از جابری خواستند                                          که باشد به تجدید بنیان ، سزا
ضمنا آیات 35 تا 37 سوره اسری (بنی اسرائیل) در بالای آن نوشته شده و در آخر کتیبه نوشته اند:


چو روشن شد از علم ، این مدرسه                               بگو (بُد زنور محمّد رضا)  
سنه 1362 عمل سیّد حسن موسوی زاده (کاشی ساز معروف اصفهانی) در کتاب «آثار ملی اصفهان» (صفحه 481) ضمن بیان این مدرسه گوید:
 
شاید نام مدرسه به زبان عربها ارتباط پیدا می کرد. در هر حال چون سکنه ی آن مدرسه از طلّاب عرب بوده اند به نام مدرسه ی عربها نامیده شده است و با این فرض در ابتدای امر نام دیگری داشته که مهجور گردیده است.
 
زمان ساختن مدرسه یقینا مربوط به قبل از عهد صفوی نمی باشد و در مدرسه هیچگونه آثار تاریخی وجود ندارد جز آنچه شاردن نام آن را ذکر نموده است.
 
مرحوم جناب در «الاصفهان» (صفحه 68) طول و عرض مدرسه را 40* 40 ذرع و تعداد حجرات آنها را 22 و طلّاب ساکنین در آنجا را 9 نفر می نویسد.<ref>اصفهان دار العلم شرق، مهدوی، ص: 203</ref>
 
== <big>تعمیرات مدرسه</big> ==
مدرسه عربان در دوره پهلوی اوّل ، همانند عموم مدارس علمیّه ، متروکه و مخروبه گردید ، و پس از آن، آیت الله [[سیّد محمّد رضا خراسانی]] ، متوفّای ۱۳۹۷ قمری ، اقدام به تعمیر اساسی آن نمودند ، و جمعی از طلاّب حوزه علمیّه را در آن اسکان دادند .<ref>سفرنامه شاردن ، ص ۲۱.</ref> 
 
'''مرحوم حاج میرزا [[حسن جابری انصاری]] ، أشعاری جالب درباره تعمیر مدرسه ، و مادّه تاریخ آن سروده ، بدین شرح:'''
 
ز آقای سیّد محمّد رضا                                                               
 
خراسانی آن آیت و مقتدا
 
بشد پایدار این أساس علوم                                               
 
که ویران بُد ، از جهلِ أهلِ خطا
 
بلی ، سعی أشخاص همّت بلند                                     
 
کند تازه آثار عالی بنا
 
چو تاریخی از جابری خواستند                                     
 
که باشد به تجدید بنیان ، سزا
 
چو روشن شد از علم ، این مدرسه                
 
بگو (بُد زنور محمّد رضا)  


که جمله ( بُد ز نور محمّد رضا ) به حروف أبجد ۱۳۶۲ می شود ، که تاریخ تعمیر مدرسه ، به سال قمری ، می باشد .  
که جمله ( بُد ز نور محمّد رضا ) به حروف أبجد ۱۳۶۲ می شود ، که تاریخ تعمیر مدرسه ، به سال قمری ، می باشد .  
سطر ۲۵: سطر ۷۳:
مدرسه عربان ، در زمان مرحوم جناب ۲۲ حجره داشته ، و مساحت آن را ۴۰ × ۴۰ ثبت کرده ، و شماره ساکنین آن را ۹ نفر ، بر شمرده است .<ref>الإصفهان ، ص ۱۰۹ .</ref>
مدرسه عربان ، در زمان مرحوم جناب ۲۲ حجره داشته ، و مساحت آن را ۴۰ × ۴۰ ثبت کرده ، و شماره ساکنین آن را ۹ نفر ، بر شمرده است .<ref>الإصفهان ، ص ۱۰۹ .</ref>


=== <big>تجدید بنا</big> ===
== <big>تجدید بنا</big> ==
تجدید بنای مدرسه مرحوم آیه الله ، حاج آقا حسین خادمی قدس سره ، متوفّای ۱۴۰۵ قمری ، در حدود سال ۱۴۰۰ قمری ، با همکاری و اقدام مؤسّسه خیریّه مرحومَین علی و حسین همدانیان ، شروع به تجدید ساختمان مدرسه نموده ، و آن را به صورت سه طبقه در آوردند ، که در زمان حیات آن بزرگمرد ، أصل ساختمان تکمیل گردید ، و پس از آن ، زیر نظر آیه الله ، آقای حاج سید حسن فقیه إمامی دامت برکاته، نماسازی و تکمیل امکانات آن انجام پذیرفت ، و به صورت شکوهمندی در آمده است .
تجدید بنای مدرسه مرحوم آیت الله حسین خادمی، متوفّای ۱۴۰۵ قمری ، در حدود سال ۱۴۰۰ قمری ، با همکاری و اقدام مؤسّسه خیریّه مرحومَین علی و حسین همدانیان ، شروع به تجدید ساختمان مدرسه نموده ، و آن را به صورت سه طبقه در آوردند ، که در زمان حیات ایشان، اصل ساختمان تکمیل گردید، و پس از آن، زیر نظر آیت الله سید حسن فقیه امامی ، نماسازی و تکمیل امکانات آن انجام پذیرفت ، و به صورت شکوهمندی در آمده است .
 
مسجد قدیمی مدرسه ، در طرف شرقی، إبقاء گردیده ، و به جای حجرات قبلی ، مجموعاً ۶۵ حجره و ۹ مَدرس و یک کتابخانه و سالن مطالعه و سایر لوازم ، ساخته شده است .
 
در حال حاضر ، علاوه بر طلاّبی که برای تحصیل علم ، رفت و آمد دارند ، تعداد هفتاد طلبه در این مدرسه ساکن می باشند ، و درس های أصلی آنها تحت برنامه گسترده و مفصّل مدرسه ذو الفقار و مدارس وابسته (در دوره مقدمات و سطح متوسّط و عالی) می باشد، و در داخل مدرسه برنامه های تربیتی و اخلاقی و مطالعات و تحقیقات و دروس جنبی، انجام می گیرد.<ref>ریشه ها و جلوه های تشیع و حوزۀ علمیّه اصفهان، ج۲، ص۱۷۵-۱۷۴.</ref>


==چهره های علمی مدرسه==
مسجد قدیمی مدرسه ، در طرف شرقی، ابقاء گردیده ، و به جای حجرات قبلی ، مجموعاً ۶۵ حجره و ۹ مَدرس و یک کتابخانه و سالن مطالعه و سایر لوازم ، ساخته شده است .
محمد جواد فریدنی


ملا فرج الله دری
در حال حاضر ، علاوه بر طلاّبی که برای تحصیل علم ، رفت و آمد دارند ، تعداد هفتاد طلبه در این مدرسه ساکن می باشند ، و درس های أصلی آنها تحت برنامه مدرسه ذو الفقار و مدارس وابسته (در دوره مقدمات و سطح متوسّط و عالی) است، و در داخل مدرسه برنامه های تربیتی و اخلاقی و مطالعات و تحقیقات و دروس جنبی، انجام می گیرد.<ref>ریشه ها و جلوه های تشیع و حوزۀ علمیّه اصفهان، ج۲، ص۱۷۵-۱۷۴.</ref>


امان الله گینکانی
== <big>چهره های علمی مدرسه</big> ==


محمد علی نجفی اصفهانی (ثقۀ الاسلام)  
#محمد جواد فریدنی
#ملا فرج الله دری
#امان الله گینکانی
#محمد علی نجفی اصفهانی (ثقة الاسلام)


== پانویس ==
==پانویس==
<references />
[[رده:مدارس علمیه اصفهان]]
[[رده:مدارس علمیه برادران]]
[[رده:مدارس علمیه تاریخی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۰۹:۴۸

ویژگی های ذکر شده اثر توسط مرحوم مهدوی
سال ساخت صفوی
آدرس کوچه بازار حسن آباد بالاتر از امامزاده احمد نرسیده به بازار مدرسه قدیمی
وضعیت: تخریب شده است.
علّت نام گذاری: سکنه ی مدرسه در ابتدا بیشتر طلبه های عرب بوده اند.
کد مؤلف AUTHORCODE00453AUTHORCODE

تحقیق مرحوم مصلح الدین مهدوی

مرحوم سید مصلح الدین مهدوی در کتاب اصفهان دارالعلم شرق اینگونه ذکر کرده اند: [مهدوی:] در کوچه بازار حسن آباد، بالاتر از امامزاده احمد (ع) و نرسیده به بازار، مدرسه ای قدیمی قرار دارد به نام مدرسه عربان.

شاردن در سفرنامه خود (صفحه 21) می نویسد:

«بالاتر از این مقبره فراح احمد، مدرسه بزرگی است که دارای چهل اتاق می باشد و مردم به عنوان فراح آن را مدرسه حفران «عربان» می نامند.

غیر از عربها که کودن ترین و جاهل ترین طبقه ی طلّاب هستند (قضاوت غیر واقعی و ظالمانه ای است که شاردن درباره این طبقه از طلّاب نموده است) کسی در آن نمی رود.

اگرچه همانطور که زبان لاتین، زبان علمی مغرب زمین است، زبان عربی زبان علمی مشرق به شمار می رود، اما همان وضعی که به سر روستائیان آمده بر سر اعراب نیز وارد شده است». این مدرسه مانند بسیاری از مدارس دیگر این شهر در اثر عدم توجه و نداشتن موقوفات و

خالی شدن طلبه رو به ویرانی نهاده بود تا در سالهای اخیر (پس از شهریور 1320) به سعی و اهتمام حضرت آیت اللّه آقا سیّد محمّد رضا خراسانی تعمیراتی اساسی در آن به عمل آمده و تاکنون طلبه نشین می باشد.

در گذشته مدرسه کتیبه ای نداشته و یا در اثر گذشت زمان از بین رفته بود امّا در تعمیرات اخیر کتیبه ای به خط نستعلیق شامل بیست و پنج بیت شعر از مرحوم حاج میرزا حسن خان جابری انصاری در آنجا نصب گردیده است.

ضمنا آیات 35 تا 37 سوره اسری (بنی اسرائیل) در بالای آن نوشته شده و در آخر کتیبه نوشته اند:

سنه 1362 عمل سیّد حسن موسوی زاده (کاشی ساز معروف اصفهانی) در کتاب «آثار ملی اصفهان» (صفحه 481) ضمن بیان این مدرسه گوید:

شاید نام مدرسه به زبان عربها ارتباط پیدا می کرد. در هر حال چون سکنه ی آن مدرسه از طلّاب عرب بوده اند به نام مدرسه ی عربها نامیده شده است و با این فرض در ابتدای امر نام دیگری داشته که مهجور گردیده است.

زمان ساختن مدرسه یقینا مربوط به قبل از عهد صفوی نمی باشد و در مدرسه هیچگونه آثار تاریخی وجود ندارد جز آنچه شاردن نام آن را ذکر نموده است.

مرحوم جناب در «الاصفهان» (صفحه 68) طول و عرض مدرسه را 40* 40 ذرع و تعداد حجرات آنها را 22 و طلّاب ساکنین در آنجا را 9 نفر می نویسد.[۱]

تعمیرات مدرسه

مدرسه عربان در دوره پهلوی اوّل ، همانند عموم مدارس علمیّه ، متروکه و مخروبه گردید ، و پس از آن، آیت الله سیّد محمّد رضا خراسانی ، متوفّای ۱۳۹۷ قمری ، اقدام به تعمیر اساسی آن نمودند ، و جمعی از طلاّب حوزه علمیّه را در آن اسکان دادند .[۲]

مرحوم حاج میرزا حسن جابری انصاری ، أشعاری جالب درباره تعمیر مدرسه ، و مادّه تاریخ آن سروده ، بدین شرح:

ز آقای سیّد محمّد رضا

خراسانی آن آیت و مقتدا

بشد پایدار این أساس علوم

که ویران بُد ، از جهلِ أهلِ خطا

بلی ، سعی أشخاص همّت بلند

کند تازه آثار عالی بنا

چو تاریخی از جابری خواستند

که باشد به تجدید بنیان ، سزا

چو روشن شد از علم ، این مدرسه

بگو (بُد زنور محمّد رضا)

که جمله ( بُد ز نور محمّد رضا ) به حروف أبجد ۱۳۶۲ می شود ، که تاریخ تعمیر مدرسه ، به سال قمری ، می باشد .

أشعار یاد شده را ، با جمله کتبه میر سیّد خلیقی پور ۱۳۶۲ ، بر روی کتیبه ای ثبت نموده ، و نصب کرده بودند .

مدرسه عربان ، در زمان مرحوم جناب ۲۲ حجره داشته ، و مساحت آن را ۴۰ × ۴۰ ثبت کرده ، و شماره ساکنین آن را ۹ نفر ، بر شمرده است .[۳]

تجدید بنا

تجدید بنای مدرسه مرحوم آیت الله حسین خادمی، متوفّای ۱۴۰۵ قمری ، در حدود سال ۱۴۰۰ قمری ، با همکاری و اقدام مؤسّسه خیریّه مرحومَین علی و حسین همدانیان ، شروع به تجدید ساختمان مدرسه نموده ، و آن را به صورت سه طبقه در آوردند ، که در زمان حیات ایشان، اصل ساختمان تکمیل گردید، و پس از آن، زیر نظر آیت الله سید حسن فقیه امامی ، نماسازی و تکمیل امکانات آن انجام پذیرفت ، و به صورت شکوهمندی در آمده است .

مسجد قدیمی مدرسه ، در طرف شرقی، ابقاء گردیده ، و به جای حجرات قبلی ، مجموعاً ۶۵ حجره و ۹ مَدرس و یک کتابخانه و سالن مطالعه و سایر لوازم ، ساخته شده است .

در حال حاضر ، علاوه بر طلاّبی که برای تحصیل علم ، رفت و آمد دارند ، تعداد هفتاد طلبه در این مدرسه ساکن می باشند ، و درس های أصلی آنها تحت برنامه مدرسه ذو الفقار و مدارس وابسته (در دوره مقدمات و سطح متوسّط و عالی) است، و در داخل مدرسه برنامه های تربیتی و اخلاقی و مطالعات و تحقیقات و دروس جنبی، انجام می گیرد.[۴]

چهره های علمی مدرسه

  1. محمد جواد فریدنی
  2. ملا فرج الله دری
  3. امان الله گینکانی
  4. محمد علی نجفی اصفهانی (ثقة الاسلام)

پانویس

  1. اصفهان دار العلم شرق، مهدوی، ص: 203
  2. سفرنامه شاردن ، ص ۲۱.
  3. الإصفهان ، ص ۱۰۹ .
  4. ریشه ها و جلوه های تشیع و حوزۀ علمیّه اصفهان، ج۲، ص۱۷۵-۱۷۴.