این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «حسینعلی شاه زین الدین محمدحسین اصفهانی»
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به 'اعلام اصفهان') |
(اصلاح منبع) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۱ کاربر دیگر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند تکمیل}} | |||
'''حاج محمّد حسین اصفهانی''' معروف به '''شیخ زین الدّینی''' و ملّقب به '''حسین علی شاه''' عالم فاضل و عارف کامل، از اقطاب سلسله نعمت اللهیه از علما و فضلای قرن سیزدهم بود.<ref>مهدوی،اعلام اصفهان،جلد۲،صص۷۸۹-۷۹۰.</ref> | '''حاج محمّد حسین اصفهانی''' معروف به '''شیخ زین الدّینی''' و ملّقب به '''حسین علی شاه''' عالم فاضل و عارف کامل، از اقطاب سلسله نعمت اللهیه از علما و فضلای قرن سیزدهم بود.<ref>مهدوی،اعلام اصفهان،جلد۲،صص۷۸۹-۷۹۰.</ref> | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
پدران محمد حسین اصفهانی از علماء و فضلا بوده اند. در علوم ظاهری، از شاگردان دایی خود [[محمد بن زین الدین علی خوانساری|آقا محمّد بن شیخ زین الدّین]] و دیگران بوده و در طریقت از مریدان معصوم علی شاه دکنی بوده است. | |||
پدران محمد حسین اصفهانی از علماء و فضلا بوده اند. در علوم ظاهری، از شاگردان دایی خود آقا محمّد بن شیخ زین الدّین و دیگران بوده و در طریقت از مریدان معصوم علی شاه دکنی بوده است. | |||
دراصفهان ساکن بود و به درس و بحث و اقامه جماعت روزگار می گذرانید. سپس ترک درس و مباحثه نموده و سالها به سیر و سیاحت پرداخت و از طرف نورعلی شاه اصفهانی در سال ۱۲۱۲ق مقام خلیفه الخلفایی یافت و قطب سلسله نعمت اللهی شد. | دراصفهان ساکن بود و به درس و بحث و اقامه جماعت روزگار می گذرانید. سپس ترک درس و مباحثه نموده و سالها به سیر و سیاحت پرداخت و از طرف نورعلی شاه اصفهانی در سال ۱۲۱۲ق مقام خلیفه الخلفایی یافت و قطب سلسله نعمت اللهی شد. | ||
| سطر ۱۶: | سطر ۱۱: | ||
کتاب ردّ بر پادری نصرانی از تألیفات اوست.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، صص ۵۶۸ و ۵۶۹؛ ریاض السّیاحه، صص ۶۴۸-۶۴۶؛ تاریخ سلسله های طریقه نعمت اللهیه در ایران، صص ۶۱ و ۶۲؛ شمس التّواریخ، صص ۵۲ و ۵۳؛ طرائق الحقائق، ج۳، صص ۲۳۲-۲۲۰؛ دو رساله در تاریخ جدید تصوّف ایران، صص ۷۷-۷۴؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، صص ۳۵۶-۳۵۳.</ref> | کتاب ردّ بر پادری نصرانی از تألیفات اوست.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، صص ۵۶۸ و ۵۶۹؛ ریاض السّیاحه، صص ۶۴۸-۶۴۶؛ تاریخ سلسله های طریقه نعمت اللهیه در ایران، صص ۶۱ و ۶۲؛ شمس التّواریخ، صص ۵۲ و ۵۳؛ طرائق الحقائق، ج۳، صص ۲۳۲-۲۲۰؛ دو رساله در تاریخ جدید تصوّف ایران، صص ۷۷-۷۴؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، صص ۳۵۶-۳۵۳.</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سرانجام در شب چهارشنبه ۱۱ محرّم ۱۲۳۴ق در کربلا در حین خواندن نماز وفات یافته و در بیرون باب النّجف، طرف دست چپ مدفون شد. | سرانجام در شب چهارشنبه ۱۱ محرّم ۱۲۳۴ق در کربلا در حین خواندن نماز وفات یافته و در بیرون باب النّجف، طرف دست چپ مدفون شد. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۲:۳۳
این صفحه نیازمند تکمیل یا تصحیح است. این تکمیل شامل موارد علمی، اطلاعات به روز و یا سایر موضوعات است و شما می توانید در کامل تر شدن دانشنامه همراه ما باشید. |
حاج محمّد حسین اصفهانی معروف به شیخ زین الدّینی و ملّقب به حسین علی شاه عالم فاضل و عارف کامل، از اقطاب سلسله نعمت اللهیه از علما و فضلای قرن سیزدهم بود.[۱]
زندگینامه
پدران محمد حسین اصفهانی از علماء و فضلا بوده اند. در علوم ظاهری، از شاگردان دایی خود آقا محمّد بن شیخ زین الدّین و دیگران بوده و در طریقت از مریدان معصوم علی شاه دکنی بوده است.
دراصفهان ساکن بود و به درس و بحث و اقامه جماعت روزگار می گذرانید. سپس ترک درس و مباحثه نموده و سالها به سیر و سیاحت پرداخت و از طرف نورعلی شاه اصفهانی در سال ۱۲۱۲ق مقام خلیفه الخلفایی یافت و قطب سلسله نعمت اللهی شد.
در سال ۱۲۲۵ق از راه شیراز به سفر حج رفت و پس از انجام مناسک حج به اصفهان بازگشت. دراین شهر جمعی از فقهاء او را تکفیر کردند. عاقبت به تحریک مخالفین، در سال ۱۲۲۹ق به دستور فتحعلی شاه او را به تهران بردند، اما شاه او را شایسته مجازات ندیده و اجازه بازگشت او را به اصفهان داد.
حسین علی شاه چندی در اصفهان به سر برد و عاقبت در سال ۱۲۳۳ق راهی عتبات عالیات شده و در کربلا ساکن شد. در آنجا «حاج محمّد جعفر کبودر آهنگی همدانی» ملقّب به «مجذوب علی شاه» را خلیفه الخلفاء خود و قطب سلسله نعمت اللهی قرار داد.
کتاب ردّ بر پادری نصرانی از تألیفات اوست.[۲]
وفات
سرانجام در شب چهارشنبه ۱۱ محرّم ۱۲۳۴ق در کربلا در حین خواندن نماز وفات یافته و در بیرون باب النّجف، طرف دست چپ مدفون شد.
پانویس
- ↑ مهدوی،اعلام اصفهان،جلد۲،صص۷۸۹-۷۹۰.
- ↑ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، صص ۵۶۸ و ۵۶۹؛ ریاض السّیاحه، صص ۶۴۸-۶۴۶؛ تاریخ سلسله های طریقه نعمت اللهیه در ایران، صص ۶۱ و ۶۲؛ شمس التّواریخ، صص ۵۲ و ۵۳؛ طرائق الحقائق، ج۳، صص ۲۳۲-۲۲۰؛ دو رساله در تاریخ جدید تصوّف ایران، صص ۷۷-۷۴؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، صص ۳۵۶-۳۵۳.
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.