این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «عباس مولوی»
(صفحه‌ای تازه حاوی «عباس مولوی متخلّص به «ناسخ» فرزند محمّدبیگ بن زیاد اوغلی قاجار، عالم فاضل، حکیم عارف و شاعر ادیب در محله عباس آباد اصفهان ساکن بوده [و نزد حکیم ملاّ رجبعلی تبریزی و سایر فضلاء اصفهان به تحصیل مشغول شده و پس از تکمیل تحصیلات خود به تدریس حکمت پر...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به ' اعلام اصفهان') |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
عباس مولوی متخلّص به | '''عباس مولوی''' متخلّص به «'''ناسخ'''» فرزند محمّدبیگ بن زیاد اوغلی قاجار، عالم فاضل، حکیم عارف و شاعر ادیب بوده است. | ||
==معرفی== | |||
وی در محله عباس آباد اصفهان ساکن بوده و نزد حکیم [[رجبعلی تبریزی|ملاّ رجبعلی تبریزی]] و سایر فضلاء اصفهان به تحصیل مشغول شده و پس از تکمیل تحصیلات خود به تدریس حکمت پرداخته است. [[محمدطاهر بن محمدتقی نصرآبادی|میرزا محمّدطاهر نصرآبادی]] که معاصر اوست می نویسد: «نهایت صلاح و سداد را دارد، چنانچه سنتی کم از او فوت می شود. حقا که ملکی است در لباس بشر». | |||
او در شعر طبعی لطیف داشته و قصایدی در مدح حضرات ائمه معصومین علیهم السلام سروده و در معماگویی نیز مهارت داشته است. سال فوتش به دست نیامد. او تا سال 1101ق در قید حیات بوده است. | |||
== تالیفات == | ==تالیفات== | ||
کتب زیر از تألیفات اوست: | کتب زیر از تألیفات اوست: | ||
1. «انوار سلیمانی» در علم کلام و اثبات حقانیّت شیعه بر سایر فرق، در 62 فصل که تألیف آن در سال 1097ق شروع و در روز سه شنبه 24 ذیقعده 1101ق به پایان رسیده و به نام شاه سلیمان نامیده شده است. نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران<ref>فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج8، ص417؛ الذریعه، ج2، ص429.</ref>[و نسخه ای در کتابخانه مجلس شورای اسلامی<ref>فهرست مختصر مجلس، ص90.</ref> ] موجود است. 2. «تأویلیّه» قصیده ای که در مدح اهل بیت علیهم السلام سروده شده و جمعی از فضلاء بر آن شرح نوشته اند. محمّدامین وقاری یزدی بر آن مقدّمه نوشته و در کتاب خود «گلدسته اندیشه» وارد ساخته است.<ref>الذریعه، ج3، ص308.</ref> | 1. «انوار سلیمانی» در علم کلام و اثبات حقانیّت شیعه بر سایر فرق، در 62 فصل که تألیف آن در سال 1097ق شروع و در روز سه شنبه 24 ذیقعده 1101ق به پایان رسیده و به نام شاه سلیمان نامیده شده است. نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران<ref>فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج8، ص417؛ الذریعه، ج2، ص429.</ref>[و نسخه ای در کتابخانه مجلس شورای اسلامی<ref>فهرست مختصر مجلس، ص90.</ref> ] موجود است. | ||
2. «تأویلیّه» قصیده ای که در مدح اهل بیت علیهم السلام سروده شده و جمعی از فضلاء بر آن شرح نوشته اند. محمّدامین وقاری یزدی بر آن مقدّمه نوشته و در کتاب خود «گلدسته اندیشه» وارد ساخته است.<ref>الذریعه، ج3، ص308.</ref>] | |||
3. «اصول الفوائد» در حکمت که نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.<ref>فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج3، ص146.</ref>] | |||
4. «مناظرات» | |||
5. «تقویم سعیدی» ترجمه فارسی «تقویم المحسنین» [[محسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]] است که به درخواست حاجی محمّدسعید بن لطف اللّه آن را ترجمه کرده است.<ref>فهرست های خودنوشت فیض کاشانی، ص160.</ref> | |||
6. «مصابیح الولایه فی انوار الولایه» در تفسیر به فارسی که در سال 1099ق آن را نوشته و نسخه ای از آن در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.<ref>فهرست الفبائی رضوی، ص522.</ref> | |||
7. «مصباح الهدایه» که سیّد ابوالقاسم موسوی خوانساری روایات فضائل اهل بیت علیهم السلام را از آن منتخب نموده است.<ref>فهرست کتابخانه های گلپایگان، ص148.</ref> | |||
این بیت از اوست: | این بیت از اوست: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|در وادیی که قافله سالار، عشق توست| گلبانگ خضر از جرسش می توان شنید]<ref>'''مهدوی، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)| اعلام اصفهان]]،''' ج4، ص70.</ref> | |||
<br />}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | |||
== پانویس == | |||
<references /> | <references /> | ||
== '''منبع''' == | =='''منبع'''== | ||
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)| اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۰۸:۱۵
عباس مولوی متخلّص به «ناسخ» فرزند محمّدبیگ بن زیاد اوغلی قاجار، عالم فاضل، حکیم عارف و شاعر ادیب بوده است.
معرفی
وی در محله عباس آباد اصفهان ساکن بوده و نزد حکیم ملاّ رجبعلی تبریزی و سایر فضلاء اصفهان به تحصیل مشغول شده و پس از تکمیل تحصیلات خود به تدریس حکمت پرداخته است. میرزا محمّدطاهر نصرآبادی که معاصر اوست می نویسد: «نهایت صلاح و سداد را دارد، چنانچه سنتی کم از او فوت می شود. حقا که ملکی است در لباس بشر».
او در شعر طبعی لطیف داشته و قصایدی در مدح حضرات ائمه معصومین علیهم السلام سروده و در معماگویی نیز مهارت داشته است. سال فوتش به دست نیامد. او تا سال 1101ق در قید حیات بوده است.
تالیفات
کتب زیر از تألیفات اوست:
1. «انوار سلیمانی» در علم کلام و اثبات حقانیّت شیعه بر سایر فرق، در 62 فصل که تألیف آن در سال 1097ق شروع و در روز سه شنبه 24 ذیقعده 1101ق به پایان رسیده و به نام شاه سلیمان نامیده شده است. نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران[۱][و نسخه ای در کتابخانه مجلس شورای اسلامی[۲] ] موجود است.
2. «تأویلیّه» قصیده ای که در مدح اهل بیت علیهم السلام سروده شده و جمعی از فضلاء بر آن شرح نوشته اند. محمّدامین وقاری یزدی بر آن مقدّمه نوشته و در کتاب خود «گلدسته اندیشه» وارد ساخته است.[۳]]
3. «اصول الفوائد» در حکمت که نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.[۴]]
4. «مناظرات»
5. «تقویم سعیدی» ترجمه فارسی «تقویم المحسنین» فیض کاشانی است که به درخواست حاجی محمّدسعید بن لطف اللّه آن را ترجمه کرده است.[۵]
6. «مصابیح الولایه فی انوار الولایه» در تفسیر به فارسی که در سال 1099ق آن را نوشته و نسخه ای از آن در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.[۶]
7. «مصباح الهدایه» که سیّد ابوالقاسم موسوی خوانساری روایات فضائل اهل بیت علیهم السلام را از آن منتخب نموده است.[۷]
این بیت از اوست:
| در وادیی که قافله سالار، عشق توست | گلبانگ خضر از جرسش می توان شنید][۸]
|
پانویس
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.