این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «امیر قوام الدین حسین اصفهانی»
(ایجادصفحه) |
(اصلاح منبع) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{رده‌بندی‌نشده}}{{نیازمند ویرایش}} | |||
'''امیر قوام الدین حسین اصفهانی'''، از فقهاء و علمای قرن دهم هجری است. | '''امیر قوام الدین حسین اصفهانی'''، از فقهاء و علمای قرن دهم هجری است. | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
وی در زمانی که شاه اسماعیل صفوی برای فتح خراسان به آنجا رفته بود، در رکاب او بود و سپس به دستور شاه اسماعیل جهت اداره امور شرعی مردم بلخ به آنجا رفت و شیعه امامیه را در آنجارواج داد. چندی بعد به منصب قاضی القضاتی اصفهان منصوب شده و به زادگاه خود بازگشت.<ref>رجال کتاب حبیب السیّر، صص 275 و 276.</ref> شاه طهماسب صفوی وی را با شراکت [[امیر جمال الدّین محمّد استرآبادی]] در سال 930ق به صدارت برگزید.<ref>تاریخ الفی، ص402؛ احسن التواریخ، ص242؛ احیاء الداثر، ص59.</ref>پس از فوت استرآبادی، میرنعمت اللَّه حلّی در صدارت با او شریک شد.<ref>وقایع السنین و الاعوام، ص490.</ref>امیر قوام الدّین در اواخر عمر به علت کهولت سن قادر به انجام وظایف خود نبود.وی در فقه، حدیث، ادبیات و خصوصاً شعر و انشاء استاد بود. همواره در رعایت و حمایت از اهل فضل و علم می کوشید و دقیقه ای از رعایت تقوی و صلاح غافل نبود.<ref>ریاض العلماء، ج1، ص143.</ref> در «تحفه سامی» و به پیروی از او در «ریاض العلماء» نام او «حسن» نوشته شده که احتمالاً از اشتباهات کاتبان است. در سایر منابع معاصر قوام الدّین، نام او «حسین» ذکر شده است. <ref>تذکره تحفه سامی، صص32 و 33.</ref> | وی در زمانی که شاه اسماعیل صفوی برای فتح خراسان به آنجا رفته بود، در رکاب او بود و سپس به دستور شاه اسماعیل جهت اداره امور شرعی مردم بلخ به آنجا رفت و شیعه امامیه را در آنجارواج داد. چندی بعد به منصب قاضی القضاتی اصفهان منصوب شده و به زادگاه خود بازگشت.<ref>رجال کتاب حبیب السیّر، صص 275 و 276.</ref> | ||
شاه طهماسب صفوی وی را با شراکت [[امیر جمال الدّین محمّد استرآبادی]] در سال 930ق به صدارت برگزید.<ref>تاریخ الفی، ص402؛ احسن التواریخ، ص242؛ احیاء الداثر، ص59.</ref>پس از فوت استرآبادی، میرنعمت اللَّه حلّی در صدارت با او شریک شد.<ref>وقایع السنین و الاعوام، ص490.</ref>امیر قوام الدّین در اواخر عمر به علت کهولت سن قادر به انجام وظایف خود نبود. | |||
وی در فقه، حدیث، ادبیات و خصوصاً شعر و انشاء استاد بود. همواره در رعایت و حمایت از اهل فضل و علم می کوشید و دقیقه ای از رعایت تقوی و صلاح غافل نبود.<ref>ریاض العلماء، ج1، ص143.</ref> در «تحفه سامی» و به پیروی از او در «ریاض العلماء» نام او «حسن» نوشته شده که احتمالاً از اشتباهات کاتبان است. | |||
در سایر منابع معاصر قوام الدّین، نام او «حسین» ذکر شده است. <ref>تذکره تحفه سامی، صص32 و 33.</ref> | |||
وی شعر نیز می سرود این بیت از اوست:{{شعر}} | وی شعر نیز می سرود این بیت از اوست:{{شعر}} | ||
| سطر ۸: | سطر ۱۶: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
== وفات == | ==وفات== | ||
وی سرانجام در سال 936ق به دیار باقی شتافت.<ref>احسن التواریخ، ص307.</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص603-604.</ref> | وی سرانجام در سال 936ق به دیار باقی شتافت.<ref>احسن التواریخ، ص307.</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص603-604.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۲۳:۴۵
این مقاله در هیچ ردهٔ محتوایی قرار نگرفته است. لطفاً با افزودن چند رده کمک کنید تا این مقاله
در کنار سایر مقالههای مشابه فهرست شود. |
این نوشتار نیازمند ویرایش فنی یا ادبی می باشد. |
امیر قوام الدین حسین اصفهانی، از فقهاء و علمای قرن دهم هجری است.
معرفی
وی در زمانی که شاه اسماعیل صفوی برای فتح خراسان به آنجا رفته بود، در رکاب او بود و سپس به دستور شاه اسماعیل جهت اداره امور شرعی مردم بلخ به آنجا رفت و شیعه امامیه را در آنجارواج داد. چندی بعد به منصب قاضی القضاتی اصفهان منصوب شده و به زادگاه خود بازگشت.[۱]
شاه طهماسب صفوی وی را با شراکت امیر جمال الدّین محمّد استرآبادی در سال 930ق به صدارت برگزید.[۲]پس از فوت استرآبادی، میرنعمت اللَّه حلّی در صدارت با او شریک شد.[۳]امیر قوام الدّین در اواخر عمر به علت کهولت سن قادر به انجام وظایف خود نبود.
وی در فقه، حدیث، ادبیات و خصوصاً شعر و انشاء استاد بود. همواره در رعایت و حمایت از اهل فضل و علم می کوشید و دقیقه ای از رعایت تقوی و صلاح غافل نبود.[۴] در «تحفه سامی» و به پیروی از او در «ریاض العلماء» نام او «حسن» نوشته شده که احتمالاً از اشتباهات کاتبان است.
در سایر منابع معاصر قوام الدّین، نام او «حسین» ذکر شده است. [۵]
وی شعر نیز می سرود این بیت از اوست:
| چون خیالت نرود، هرگزم از پیش نظر | صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر |
وفات
وی سرانجام در سال 936ق به دیار باقی شتافت.[۶][۷]
پانویس
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.