این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «محمدحسین موحد حججی نجف آبادی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به 'اعلام اصفهان')
(اصلاح منبع)
 
سطر ۱: سطر ۱:
{{رده‌بندی‌نشده}}
'''شیخ محمّدحسین موحد حججی''' (1348ق-1413ق) فرزند علی موحد حججی نجف آبادی، عالم فاضل محقق،  در سال 1348ق در نجف آباد متولّد شد.
'''شیخ محمّدحسین موحد حججی''' (1348ق-1413ق) فرزند علی موحد حججی نجف آبادی، عالم فاضل محقق،  در سال 1348ق در نجف آباد متولّد شد.


سطر ۲۹: سطر ۳۱:


==منبع==
==منبع==
برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
 
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
 
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۱۵

شیخ محمّدحسین موحد حججی (1348ق-1413ق) فرزند علی موحد حججی نجف آبادی، عالم فاضل محقق، در سال 1348ق در نجف آباد متولّد شد.

معرفی

وی تحصیلات مقدماتی را نزد دایی دانشمند خود شیخ احمد حججی فرا گرفت. سپس به اصفهان رفت و سطوح را به پایان رسانید. آنگاه عازم قم شد و در درس آیت اللَّه العظمی بروجردی حاضر شد.

اساتید

او در حدود سال 1372ق به نجف اشرف رفت و از درس آیات عظام میرزا عبدالهادی شیرازی، سیّدمحمود شاهرودی، شیخ حسین حلّی، سیّد ابوالقاسم خوئی و سیّد محسن حکیم مستفیض شد. [۱]

آثار

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «اولیّات مما اودعه فی الکافی»، مطبوع

2. «تقریرات درس میرزا عبدالهادی شیرازی در صلاه»

3. «تقریرات درس شاهرودی»

4. «تقریرات درس حلّی»

5. «تقریرات درس خوئی»

6. «تفسیر قرآن کریم»[۲]

وفات

وی در سال 1391ق به دنبال فشارهای رژیم بعثی حاکم بر عراق، به ایران بازگشت و در قم ساکن شد و به تدریس و تألیف مشغول گردید تا اینکه در پنج شنبه 27 رجب 1413ق وفات یافت و در قبرستان باغ بهشت قم مدفون شد.

پانویس

  1. مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص716-717.
  2. تربت پاکان قم، ج3، صص 1599 و 1600؛ سیمای دانشوران [نجف آباد]، ص82؛ آئینه اهل قلم [نجف آباد]، صص 41 و 42؛ دیباچه دیار نون، ص167.

منبع