تفاوت میان نسخه‌های «محمدابراهیم جوهری»

نسخهٔ ‏۲۱ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۱۳:۲۴

میرزا محمّدابراهیم متخلّص به جوهری فرزند محمّدباقر از سلسله بیرام علی خان قاجار مروزی، از شعراء، ادباء و مرثیّه سرایان قرن سیزدهم هجری است.

معرفی

در اوایل قرن سیزدهم هجری متولّد شده، و در هرات به تحصیل پرداخته است. فنون علم و ادب را در هرات از میرزا عبداللّه خان شهاب ترشیزی آموخت.^[۱]سال ها در هرات و خراسان به مدح حکّام و شاه زادگان قاجار پرداخت سرانجام به قزوین آمد، و پس از چند سال در اصفهان اقامت گزید. وی از ارادتمندان حاج سیّدمحمّدباقر حجّت الاسلام شفتی بوده، و در مدح او قصایدی سروده است.^[۲] اولاد و اعقاب او در اصفهان ساکن و تا این اواخر از اهل منبر و ذاکرین مصائب بودند (از جمله شیخ احمد جوهری و فرزندش شیخ عبدالکریم جوهری).

کتب زیر از تألیفات ایشان است:

1. کتابی در امامت

2. طوفان البکاء، معروف به کتاب جوهری، در مصائب خاندان حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام و خاندان عصمت و طهارت، که بارها به چاپ رسیده، و مقبول اهل منبر و ذاکران اهلبیت علیهم السلام واقع شده است

3. احسن صور

4. راز و نیاز

5. دیوان قصاید و غزلیّات

6. معراج نامه.^[۳]

وی در سال 1253ق وفات یافت، و در قبرستان آب بخشان اصفهان مدفون گردید. در سال 1290 بانویی نیکوکار به مرمّت آرامگاه او پرداخت.^[۴] [در اوایل حکومت سلسله پهلوی، با احداث خیابان چهارباغ پایین و فلکه شهدا] قبرستان آب بخشان تسطیح و به خانه و مغازه و بهداری و مدرسه تبدیل شد.تاجر نیکوکار، میرزا ابوالقاسم تبریزی در آن قبرستان، دبستان تبریزی را احداث نمود، و قبر جواهری در داخل مدرسه قرار گرفت. تبریزی در گوشه دبستان، آرامگاهی برای جوهری ساخت که هنوز باقی است.^[۵]روی مزار او سنگ قبری تمام قد است، و بر روی آن قصیده ای از میرزا محمّدباقر بهاء خواجویی [از احفاد ملاّاسماعیل خواجویی] منقور است، و مادّه تاریخ وفات جوهری در آن آمده است:

کلک سحرانگیز او بنوشت

همره سلطان دین آید بمحشر جوهری^[۶] ^[۷]

پانویس

↑ تذکره مآثرالباقیه، نسخه خطّی، صص169-172.
↑ بیان المفاخر، ج2، ص114 و ج1، ص215.
↑ تذکره مآثرالباقریه (نسخه خطّی)، ص172، [سایر منابع]: روضات الجنّات، ج2، ص49؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص631؛ ریحانه الادب، ج1، ص438؛ مکارم الآثار، ج4، ص1438؛ خلد برین، ج1، صص84 و 88؛ الکرام البرره، ج1، ص611.
↑ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص104 -105.
↑ مزارات اصفهان، صص25 -26.
↑ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص143.
↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 93- 94.

منبع

مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.

[1] تذکره مآثرالباقیه، نسخه خطّی، صص169-172.

[2] بیان المفاخر، ج2، ص114 و ج1، ص215.

[3] تذکره مآثرالباقریه (نسخه خطّی)، ص172، [سایر منابع]: روضات الجنّات، ج2، ص49؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص631؛ ریحانه الادب، ج1، ص438؛ مکارم الآثار، ج4، ص1438؛ خلد برین، ج1، صص84 و 88؛ الکرام البرره، ج1، ص611.

[4] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص104 -105.

[5] مزارات اصفهان، صص25 -26.

[6] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص143.

[7] مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 93- 94.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ سطر ۲۲: / سطر ۲۲: @@
 وی در سال 1253ق وفات یافت، و در قبرستان آب بخشان اصفهان مدفون گردید. در سال 1290 بانویی نیکوکار به مرمّت آرامگاه او پرداخت.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص104 -105.</ref> [در اوایل حکومت سلسله پهلوی، با احداث خیابان چهارباغ پایین و فلکه شهدا] قبرستان آب بخشان تسطیح و به خانه و مغازه و بهداری و مدرسه تبدیل شد.تاجر نیکوکار، میرزا ابوالقاسم تبریزی در آن قبرستان، دبستان تبریزی را احداث نمود، و قبر جواهری در داخل مدرسه قرار گرفت. تبریزی در گوشه دبستان، آرامگاهی برای جوهری ساخت که هنوز باقی است.<ref>مزارات اصفهان، صص25 -26.</ref>روی مزار او سنگ قبری تمام قد است، و بر روی آن قصیده ای از میرزا محمّدباقر بهاء خواجویی [از احفاد ملاّاسماعیل خواجویی] منقور است، و مادّه تاریخ وفات جوهری در آن آمده است:
 {{شعر}}
-{{ب|کلک سحرانگیز او بنوشت | همره سلطان دین آید بمحشر جوهری<ref>رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص143.</ref>   <ref>مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 93- 94.</ref><br />}} {{پایان شعر}}
+{{ب|کلک سحرانگیز او بنوشت | همره سلطان دین آید بمحشر جوهری<ref>رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص143.</ref>   <ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 93- 94.</ref><br />}} {{پایان شعر}}
 ==پانویس==

تفاوت میان نسخه‌های «محمدابراهیم جوهری»

نسخهٔ ‏۲۱ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۱۳:۲۴

معرفی

پانویس

منبع

منوی ناوبری

جستجو