این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدابراهیم بن اسداللّه حسینی بهشتی»
Kh1.mirzaei (بحث | مشارکتها) (ویرایش و ایجاد رده) |
(اصلاح منبع) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند ویرایش}} | |||
'''سیّد محمّدابراهیم حسینی بهشتی''' فرزند [[سید اسدالله بن عبدالباقی حسینی بهشتی|سیّد اسداللّه]]، عالم فقیه کامل، از فقهاى نامدار سلسله سادات بهشتى بوده است.<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج۱،ص 319.</ref> | '''سیّد محمّدابراهیم حسینی بهشتی''' فرزند [[سید اسدالله بن عبدالباقی حسینی بهشتی|سیّد اسداللّه]]، عالم فقیه کامل، از فقهاى نامدار سلسله سادات بهشتى بوده است.<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج۱،ص 319.</ref> | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
=== تحصیلات === | ===تحصیلات=== | ||
وى مقدمات علوم را در اصفهان كسب كرد و براي تكميل تحصيلات، از محضر علماى بزرگى، همچون [[حسینعلی تویسرکانی اصفهانی|آيت الله ملا حسينعلى تويسركانى]]، [[محمدباقر نجفی مسجدشاهی|آيت الله شيخ محمد باقر نجفى مسجد شاهى]] و [[محمدهاشم بن زین العابدین خوانساری چهارسوقی|آقا ميرزا محمد هاشم چهارسوقى بهره برد.]] مدتى نيز در حوزه علميه نجف اشرف از محضر علماى آن حوزه كسب فيض نمود و مفتخر به كسب اجازه از محضر برخى بزرگان از جمله مرحوم تويسركانى گرديد. | وى مقدمات علوم را در اصفهان كسب كرد و براي تكميل تحصيلات، از محضر علماى بزرگى، همچون [[حسینعلی تویسرکانی اصفهانی|آيت الله ملا حسينعلى تويسركانى]]، [[محمدباقر نجفی مسجدشاهی|آيت الله شيخ محمد باقر نجفى مسجد شاهى]] و [[محمدهاشم بن زین العابدین خوانساری چهارسوقی|آقا ميرزا محمد هاشم چهارسوقى بهره برد.]] مدتى نيز در حوزه علميه نجف اشرف از محضر علماى آن حوزه كسب فيض نمود و مفتخر به كسب اجازه از محضر برخى بزرگان از جمله مرحوم تويسركانى گرديد. | ||
=== سفرها === | ===سفرها=== | ||
وى به درخواست استادش، شيخ محمد باقر نجفى جهت تبليغ سفرى به هندوستان داشت و در شهر ملومين هند به تبليغ پرداخت.<ref>بهشتی، طه، تحفته الاحباب، صص12-16.</ref> پس از بازگشت از هند در مسجد سر تيپ به اقامه جماعت پرداخت. سيد محمد ابراهيم عالم و فقيهى توانمند بود و به سيّد الفقهاء شهرت داشت. | وى به درخواست استادش، شيخ محمد باقر نجفى جهت تبليغ سفرى به هندوستان داشت و در شهر ملومين هند به تبليغ پرداخت.<ref>بهشتی، طه، تحفته الاحباب، صص12-16.</ref> پس از بازگشت از هند در مسجد سر تيپ به اقامه جماعت پرداخت. سيد محمد ابراهيم عالم و فقيهى توانمند بود و به سيّد الفقهاء شهرت داشت. | ||
| سطر ۳۴: | سطر ۳۶: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سید محمدابراهیم در 28 صفر 1310ق وفات یافت .ایشان مدفون در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در [[تخت فولاد]]<nowiki/>است. <ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص719؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص135.</ref> | سید محمدابراهیم در 28 صفر 1310ق وفات یافت .ایشان مدفون در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در [[تخت فولاد]]<nowiki/>است. <ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص719؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص135.</ref> بر سنگ مزارش با این القاب از او یاد شده:<blockquote>سیّد المحققین و زبده المدققین، ظهیر الاسلام و المسلمین، عمده الفقهاء و المجتهدین، السخی الکریم و العلیم الحلیم)</blockquote>ماده تاریخ وفاتش این بیت است: | ||
بر سنگ مزارش با این القاب از او یاد شده:<blockquote>سیّد المحققین و زبده المدققین، ظهیر الاسلام و المسلمین، عمده الفقهاء و المجتهدین، السخی الکریم و العلیم الحلیم)</blockquote>ماده تاریخ وفاتش این بیت است: | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|تاریخ وی از خرد شدم جویا|گفت: «فردوس بدان مقام ابراهیمست»<ref>مصلح الدین مهدوی،اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 89.</ref>}} | {{ب|تاریخ وی از خرد شدم جویا|گفت: «فردوس بدان مقام ابراهیمست»<ref>مصلح الدین مهدوی،اعلام اصفهان، ج 1 ، ص 89.</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
== پانویس == | |||
==پانویس== | |||
<references /> | <references /> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* | * [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | ||
*مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت | *مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، زيرنظر اصغر منتظرالقائم، [[دانشنامه تخت فولاد اصفهان (کتاب)|دانشنامه تخت فولاد اصفهان]]، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389. | ||
[[رده:اعلام اصفهان،ج 1]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج 1]] | ||
نسخهٔ ۱۵ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۲۱:۴۵
این نوشتار نیازمند ویرایش فنی یا ادبی می باشد. |
سیّد محمّدابراهیم حسینی بهشتی فرزند سیّد اسداللّه، عالم فقیه کامل، از فقهاى نامدار سلسله سادات بهشتى بوده است.[۱]
زندگی نامه
تحصیلات
وى مقدمات علوم را در اصفهان كسب كرد و براي تكميل تحصيلات، از محضر علماى بزرگى، همچون آيت الله ملا حسينعلى تويسركانى، آيت الله شيخ محمد باقر نجفى مسجد شاهى و آقا ميرزا محمد هاشم چهارسوقى بهره برد. مدتى نيز در حوزه علميه نجف اشرف از محضر علماى آن حوزه كسب فيض نمود و مفتخر به كسب اجازه از محضر برخى بزرگان از جمله مرحوم تويسركانى گرديد.
سفرها
وى به درخواست استادش، شيخ محمد باقر نجفى جهت تبليغ سفرى به هندوستان داشت و در شهر ملومين هند به تبليغ پرداخت.[۲] پس از بازگشت از هند در مسجد سر تيپ به اقامه جماعت پرداخت. سيد محمد ابراهيم عالم و فقيهى توانمند بود و به سيّد الفقهاء شهرت داشت.
فرزندان
وى دو فرزند پسر داشت كه هر دو اهل فضل و تقوا بوده اند:
1- سيد اسدالله كه در زمان حيات پدر وفات يافت و از وى فرزندى به جاى نماند؛
2- آقا سيد محمد حسين كه در مسجد سر تيپ كه در گذشته به مسجد عمو زين العابدين شهرت داشت، اقامه جماعت مى نمود . وى داراى دو فرزند پسر به نام‌هاى سيد مصطفى و سيد حسن بود كه هر دو از اخيار زمان بودند. اين عالم فاضل و فقيه نامدار در 28 صفر 1310 ق ( سال وبا ) وفات يافت و پيكرش را در قبرستان پشت مصلى به خاك سپردند.
در رثا و تاريخ وفاتش چنين سروده اند:
| اينجا به شرف مقام ابراهيم است | سيراب ز آب كوثر و تسنيم است | |
| اين تربت پاك عالم ربانى است | اين مضجع مير واجب العظيم است | |
**** | ||
| از جانب حق نثار اين تربت پاك | همواره درود بى حد و تسليم است | |
| سالى كه قدم به صحن فردوس نهاد | آنجا كه محل رحمت و تكريم است [۳] | |
وفات
سید محمدابراهیم در 28 صفر 1310ق وفات یافت .ایشان مدفون در تکیه سادات بهشتی واقع در تخت فولاداست. [۴] بر سنگ مزارش با این القاب از او یاد شده:
سیّد المحققین و زبده المدققین، ظهیر الاسلام و المسلمین، عمده الفقهاء و المجتهدین، السخی الکریم و العلیم الحلیم)
ماده تاریخ وفاتش این بیت است:
| تاریخ وی از خرد شدم جویا | گفت: «فردوس بدان مقام ابراهیمست»[۵] |
پانویس
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.