این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «حسن بن علی دیلمانی تنکابنی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (Kh1.Abedi صفحهٔ حسن بن علی دیلمانی گیلانی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به حسن بن علی دیلمانی تنکابنی منتقل کرد)
سطر ۲۱: سطر ۲۱:


==منبع==
==منبع==
برگرفته از<span> </span>: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان ، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386 .
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان ، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386 .
 
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]]

نسخهٔ ‏۲۳ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۲۱:۲۸

آخوند ملّا حسن دیلمانی گیلانی ( 16 صفر 1094ق ) بن ملّا علی بن ملّا حسن فقیه دیلمانی تنکابنی ملقب به ملّا حسن لُنبانی ، عالم فاضل حکیم عارف و ادیب شاعر، از بزرگان اهل فضل و دانش بود.

معرفی

ملّا حسن در محلّه لنبان اصفهان ساکن بوده و بدین مناسبت به ملّا حسن لُنبانی نیز شهرت داشته است. وی تصوف را با حکمت جمع ساخته و در مسجد جامع عباسی تدریس حکمت خصوصاً شفا و اشارات می نموده است.

[ملّا عبداللَّه افندی صاحب ریاض با او نظر خوشی نداشته و می نویسد] از علوم دینی و نقلی نصیبی نداشته است.[امّا ملّا عبدالنبی قزوینی در تتمیم امل الآمل از او به عنوان «انه کان من الفضلاء و المشهورین و العلماء المعروفین علی مشرب الصّوفیه» یاد می کند.]

ملا حسن گاهی رباعی می سروده است.این رباعی از اوست:[۱]

از کثرت داغ توام افلاکم وز زور لگدکوب حوادث خاکم
باران نشاط گر ببارد سنگم باران نشاط گر ببارد سنگم


وفات

در اواخر عمر قوای عقلانیش اختلال یافته و در همان اوان به تاریخ 16 صفر 1094ق وفات یافته و در تخت فولاد مدفون شد. قبر او اکنون در بقعه صاحب روضات واقع شده است.[۲]

پانویس


  1. تذکره نصرآبادی،ج1، ص228؛ ریاض العلماء، ج1، ص184؛ تتمیم امل الامل، ص105؛ الروضه النضره، ص155؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص99؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 477 و 479 و 543؛ اعیان الشیعه، ج21، ص254، الذریعه، ج9، ص242؛ تاریخ علماء و شعرای گیلان، ص112؛ نامها و نامدارهای گیلان، ص138؛ مشاهیر گیلان، ج2، ص132.
  2. مهدوی، اعلام اصفهان ، ج 2، ص 506 .

منبع