سیدحسین بن محمد علوی آوی

سیّد حسین بن محمّد بن ابی الرضا علوی آوی، عالم ادیب و منشی [از اعلام ادبای رشته های عربی و فارسی نیمه اول قرن هشتم هجری است.

وی اصالتاً از سادات آوه ( فی‌مابین قزوین و همدان) بود. در جوانی به کاشان و از آنجا به اصفهان آمده و در آنجا ساکن شد و با بزرگان شهر و متنفذین آن مثل افراد خاندان صاعدی، خواجه شمس الدّین محمّد بن نظام الدّین یزدی و امیر مظفرالدّین شیخ علی حاکم اصفهان معاشرت داشته است.از ترجمه کتاب و ترجمه اشعار آن به دست می‌آید که فردی زحمت‌کشیده در علوم و ادبیات بوده است.

آثار

وی کتاب «محاسن اصفهان» تألیف مفضل بن سعد مافروخی را در سال 729 از عربی به فارسی بسیار روان و فصیح ترجمه کرده و به نام امیر محمّد فرزند خواجه رشیدالدّین فضل اللَّه همدانی نامیده است.

«شرح عهدنامه علی علیه السلام برای مالک اشتر» را در یک مقدمه و دو مقاله به نام «شرف الدّوله تاج الاسلام علی نامینینی» در 5 ربیع الثّانی 730ق تألیف نموده و میکروفیلم آن به شماره 3432 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.

ابیات زیر از اشعار اوست:

اصفهان بین که چون بهشت برین		خانه حور و ملک رضوان شد
از اعتدال حیات‌بخش بهار		خرم و تازه روی و خندان شد
****
سرۀ البطن ربع مسكون بود		غرۀ الوجه ملک سلطان شد
اهل او هریکی سکندر گشت		زنده رودش زلال حیوان شد

منبع

1.برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تاکنون)، محمدعلی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، ۱۳۹۱.

2.برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.