این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «کمال الدین حسین فسوی شیرازی»
(صفحه‌ای تازه حاوی «در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم دو نفر دانشمند به نام «کمال الدین» در اصفهان سکونت داشته اند: یکی کمال الدین حسین فسوی شیرازی و دیگری ابن معین الدین محمّد فسایی شیرازی معروف به میرزا کمالا. حزین در تاریخ خود (: 168) و تذکره خویش (: 123) نامی...» ایجاد کرد) |
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم دو نفر دانشمند به نام | '''میرزا کمال الدين حسين فسوی''' شیرازی فرزند محمد حسین از شعرای ادیب می باشد. | ||
==معرفی== | |||
او از شیراز به اصفهان آمده و به تدریس مشغول شد.<ref>بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص417 ؛ اعلام اصفهان،ج2 ،ص 806</ref> در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم دو نفر دانشمند به نام «'''کمال الدین'''» در اصفهان سکونت داشته اند: | |||
1. '''کمال الدین حسین فسوی شیرازی''' | |||
حزین در تاریخ خود (: 168) و تذکره خویش (: 123) نامی از او برده و گوید: من در خدمت او تحصیل نمودم، | 2. '''ابن معین الدین محمّد فسایی شیرازی''' معروف به میرزا کمالا. | ||
حزین در تاریخ خود (: 168) و تذکره خویش (: 123) نامی از او برده و گوید: <blockquote> | |||
من در خدمت او تحصیل نمودم، او در هنگام محاصره اصفهان به سال 1134 در سنّ کهولت وفات یافت، و کتب زیر از تألیفاتش می باشد: | |||
1- حاشیه بر معالم اصول 2- رساله در حلّ شبهات کاتبی قزوینی 3- شواهد مطوّل؛ و غیره. | 1- حاشیه بر معالم اصول 2- رساله در حلّ شبهات کاتبی قزوینی 3- شواهد مطوّل؛ و غیره. | ||
و | از افاضل شاگردان علاّمی مسیح الانام فسایی بود. کاشف معضلات اوایل، و حلاّل غوامض مسائل بود. در علوم منقوله تتبعّ کامل، و در معقولات قسطی وافر حاصل نمود. (محلّ دفن او معلوم نیست)</blockquote> | ||
بکُش بسوز که عاشق شدن جزاش این است | از اشعاراوست: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|بکُش بسوز که عاشق شدن جزاش این است| کسی که دل به تو ظاهر دهد سزاش این است}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | |||
{{پانویس}} | |||
==منبع== | |||
برگرفته از[[کتاب دانشمندان و بزرگان اصفهان]]،[[سید مصلح الدین مهدوی|مصلح الدین مهدوی]]،ج1 ، اصفهان، گلدسته ،1383-1384.ص 36 | |||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۴۰
میرزا کمال الدين حسين فسوی شیرازی فرزند محمد حسین از شعرای ادیب می باشد.
معرفی
او از شیراز به اصفهان آمده و به تدریس مشغول شد.[۱] در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم دو نفر دانشمند به نام «کمال الدین» در اصفهان سکونت داشته اند:
1. کمال الدین حسین فسوی شیرازی
2. ابن معین الدین محمّد فسایی شیرازی معروف به میرزا کمالا.
حزین در تاریخ خود (: 168) و تذکره خویش (: 123) نامی از او برده و گوید:
من در خدمت او تحصیل نمودم، او در هنگام محاصره اصفهان به سال 1134 در سنّ کهولت وفات یافت، و کتب زیر از تألیفاتش می باشد:
1- حاشیه بر معالم اصول 2- رساله در حلّ شبهات کاتبی قزوینی 3- شواهد مطوّل؛ و غیره.
از افاضل شاگردان علاّمی مسیح الانام فسایی بود. کاشف معضلات اوایل، و حلاّل غوامض مسائل بود. در علوم منقوله تتبعّ کامل، و در معقولات قسطی وافر حاصل نمود. (محلّ دفن او معلوم نیست)
از اشعاراوست:
| بکُش بسوز که عاشق شدن جزاش این است | کسی که دل به تو ظاهر دهد سزاش این است |
پانویس
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص417 ؛ اعلام اصفهان،ج2 ،ص 806
منبع
برگرفته ازکتاب دانشمندان و بزرگان اصفهان،مصلح الدین مهدوی،ج1 ، اصفهان، گلدسته ،1383-1384.ص 36