این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید بهاءالدین رضوی خوانساری»
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى''' فرزند [[سید محمد رضوی|سيد محمد رضوى خوانسارى]] متخلّص به جهدى فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است. | '''سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى''' فرزند [[سید محمد رضوی|سيد محمد رضوى خوانسارى]] متخلّص به '''جهدى''' فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است. | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد:<blockquote>«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».<ref>مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲ ،ص۶۶۲.</ref></blockquote>از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين | در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. سید بها الدین تحصيلات خود را در [[حوزه علمیه جده بزرگ|مدرسه ى جده بزرگ]] آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد:<blockquote>«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».<ref>مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲ ،ص۶۶۲.</ref></blockquote>از اســاتيد او مى تـوان بــه [[سید‌صدرالدین کوپایی|حــاج سيد صدرالدين كوپـايى]]، [[عبدالکریم حائری|حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى]] و [[ابوالحسن اصفهانی|سـيد ابوالحسـن اصـفهانى]] و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.<ref>بخشى، يوسف، تذكره شعراى خوانسار، ص۴۲</ref> | ||
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط | ||
داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [[تکیه ی سادات رضوی|تكيـه ى سادات رضوى]] جنب [[تکیه کلباسی]] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | ||
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:<blockquote>««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»</blockquote> | مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:<blockquote>««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»</blockquote> | ||
بيشتر اشعار او رباعى است.{{شعر}} | بيشتر اشعار او رباعى است.{{شعر}} | ||
| سطر ۱۲: | سطر ۱۲: | ||
{{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | {{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۱۸: | سطر ۱۷: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
برگرفته از کتاب [[تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان]]: | برگرفته از کتاب [[تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان]]: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۹۳ | ||
[[رده:کتاب | [[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | |||
نسخهٔ ۲۳ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۰۹
سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى متخلّص به جهدى فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است.
زندگی نامه
در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. سید بها الدین تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد:
«در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».[۱]
از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.[۲]
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد.
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:
««گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است»
بيشتر اشعار او رباعى است.
| آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد | دادنــد دل و ز پــا و دســت افتادنــد | |
| اين باده چه باده است يـاران كـه از او | اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد[۳] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۹۳