این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «عباسعلی اصفهانی»
Kh1.nazerian (بحث | مشارکتها) (درج عکس به همراه متن) |
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
{{ب|گر خواهى كه گردى شاد و خـرّم بخــوان ديــوان خــرّم را همــه دم|به دشت خرّم از آن گشت موسـوم كه محزون را كنـد خـرّم بـه عـالم }} | {{ب|گر خواهى كه گردى شاد و خـرّم بخــوان ديــوان خــرّم را همــه دم|به دشت خرّم از آن گشت موسـوم كه محزون را كنـد خـرّم بـه عـالم }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نكتـه ى قابـل تأمل در خصوص اشعارش بهره گيـرى از ضـرب المثـل هـا و اصـطلاحات عـوام در غزليات اوست كه به جرأت مى توان گفت شاعرى بـه انـدازه ى او بـه ضـرب المثلهـا توجه نداشته است. از آنجا كه ديوان خود را در سالهاى آخر عمر تدوين كرده اسـت در بين اشعارش توجه به مرگ و آخرت بسيار ديده مى شود. ديوان او بيشتر غزل است اما تعداد اندكى تركيب بند و قصيده و قطعه و رباعى كه برخى داراى ماده تاريخ است مشاهده مى شود. مطايبات و اشعار نظربازانه ى او نيز جايگاه ويژهاى را در بين شعراى معاصرش براى او رقم زده است.(ديوان او توسـط نگارنـده در سـال 1387 تصحيح و به همت مجموعه فرهنگى [[تخت فولاد]] اصفهان به چاپ رسيده است.) از معاشران و معاصرانش مى توان به ميرزا سليمان خان ركن الملك اشاره نمود كـه مدايح متعددى در وصف او دارد. وى از ضابطان دربار ظلّال سلطان در ايل بختيـارى بوده است و غير از اين منصب دولتى از كسب و معاش او مطالب قابـل تـوجه ى در دست نيست. خرّم سرانجام در تـاريخ 1324 قمـرى در اصـفهان وفـات يافـت و در [[تکیه صاحب روضات |تکیه ی صاحب روضات]] مدفون گرديد. | نكتـه ى قابـل تأمل در خصوص اشعارش بهره گيـرى از ضـرب المثـل هـا و اصـطلاحات عـوام در غزليات اوست كه به جرأت مى توان گفت شاعرى بـه انـدازه ى او بـه ضـرب المثلهـا توجه نداشته است. از آنجا كه ديوان خود را در سالهاى آخر عمر تدوين كرده اسـت در بين اشعارش توجه به مرگ و آخرت بسيار ديده مى شود. ديوان او بيشتر غزل است اما تعداد اندكى تركيب بند و قصيده و قطعه و رباعى كه برخى داراى ماده تاريخ است مشاهده مى شود. مطايبات و اشعار نظربازانه ى او نيز جايگاه ويژهاى را در بين شعراى معاصرش براى او رقم زده است.(ديوان او توسـط نگارنـده در سـال 1387 تصحيح و به همت مجموعه فرهنگى [[تخت فولاد]] اصفهان به چاپ رسيده است.) از معاشران و معاصرانش مى توان به ميرزا [[سليمان خان ركن الملك]] اشاره نمود كـه مدايح متعددى در وصف او دارد. وى از ضابطان دربار ظلّال سلطان در ايل بختيـارى بوده است و غير از اين منصب دولتى از كسب و معاش او مطالب قابـل تـوجه ى در دست نيست. خرّم سرانجام در تـاريخ 1324 قمـرى در اصـفهان وفـات يافـت و در [[تکیه صاحب روضات |تکیه ی صاحب روضات]] مدفون گرديد. | ||
او در آغاز ديوانش به تقليد از اولين غزل ديوان حافظ غزلى را با همان رديف و قافيه سروده است: | او در آغاز ديوانش به تقليد از اولين غزل ديوان حافظ غزلى را با همان رديف و قافيه سروده است: | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۷: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
برگرفته از [[کتاب تذكره | برگرفته از [[کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان]]<span> </span>: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص227 | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | [[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | ||
نسخهٔ ۲۲ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۲:۴۹
ميرزا عباسعلى اصفهانى متخلّص به خرّم از غزل سرايان عهد قاجار است. با اينكه او از شعراى مشهور اصفهان در دوره قاجار بوده است.سال تولد وى با توجه بـه زمـان پايـان نگـارش ديوانش را در سن 74 سالگى بيان كرده است.و همچنين زمان پایان نگارش ديوان كه در نهم صفرالمظفر 1311 قمـرى اسـت . تولّد او را بايد 1237 قمرى دانست.
زندگی نامه
او در مقدمه ى ديوان خود در شرح احوالش چنين نوشته است: «در سـن پـانزده سالگى ميل به خواندن و گفتن و نوشتن اشعار نمـودم و مـذاق جـان را از حـلاوت اشعار شعرا شيرين مى ساختم» سپس با كلامى اديبانه اشـاره بـه فنـون و صـناعات شعرى فراگرفته ى خود كرده است. او به مناسبت تخلّص خود(خُرّم) ديوانش را «دشت خرّم» مى نامد و علّـت آن را چنين سروده است:
| گر خواهى كه گردى شاد و خـرّم بخــوان ديــوان خــرّم را همــه دم | به دشت خرّم از آن گشت موسـوم كه محزون را كنـد خـرّم بـه عـالم |
نكتـه ى قابـل تأمل در خصوص اشعارش بهره گيـرى از ضـرب المثـل هـا و اصـطلاحات عـوام در غزليات اوست كه به جرأت مى توان گفت شاعرى بـه انـدازه ى او بـه ضـرب المثلهـا توجه نداشته است. از آنجا كه ديوان خود را در سالهاى آخر عمر تدوين كرده اسـت در بين اشعارش توجه به مرگ و آخرت بسيار ديده مى شود. ديوان او بيشتر غزل است اما تعداد اندكى تركيب بند و قصيده و قطعه و رباعى كه برخى داراى ماده تاريخ است مشاهده مى شود. مطايبات و اشعار نظربازانه ى او نيز جايگاه ويژهاى را در بين شعراى معاصرش براى او رقم زده است.(ديوان او توسـط نگارنـده در سـال 1387 تصحيح و به همت مجموعه فرهنگى تخت فولاد اصفهان به چاپ رسيده است.) از معاشران و معاصرانش مى توان به ميرزا سليمان خان ركن الملك اشاره نمود كـه مدايح متعددى در وصف او دارد. وى از ضابطان دربار ظلّال سلطان در ايل بختيـارى بوده است و غير از اين منصب دولتى از كسب و معاش او مطالب قابـل تـوجه ى در دست نيست. خرّم سرانجام در تـاريخ 1324 قمـرى در اصـفهان وفـات يافـت و در تکیه ی صاحب روضات مدفون گرديد.
او در آغاز ديوانش به تقليد از اولين غزل ديوان حافظ غزلى را با همان رديف و قافيه سروده است:
| نخوانى تا كه درس عشق و ننشينى به محفلهـا | نخواهد گشت آسان بر تو حـلّ عقـد مشـكلها | |
| گر از تـو درد دل دارم نگـويم بـا كسـى زيـرا | كه بـی مهـرت نمـىبيـنم درون سـينه هـا دلهـا |
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان : معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص227