مجتبی حاتمی لنکرانی

شیخ مجتبى حاتمی لنکرانى (۱۳۱۵ - ۱۴۰۶ ق)، از فقها و علمای شیعه معاصر و از شاگردان علامه محمدجواد بلاغى و سید ابوالحسن اصفهانى بود. وی در فقه، اصول، تاریخ، ادبیات، شعر، لغت و کلام تبحر داشت و سالها در سامرا، نجف و اصفهان مشغول به تدریس و تربیت شاگردان بود.

زندگینامه

آیت‏ اللَّه مجتبی حاتمی لنکرانی در سال 1290 ش (1331 ق) در اصفهان به دنیا آمد و در اوایل جوانی برای ادامه تحصیلات حوزوی راهی حوزه علمیه نجف اشرف گردید. وی در نجف از محضر حضرات آیات: میرزای نایینی، آقاضیاءالدین عراقی، محمدحسین غروی، سیدابوالحسن اصفهانی و علامه محمدجواد بلاغی و... استفاده برد و به مدارج والای علمی دست یافت. ایشان سپس به تدریس در حوزه نجف پرداخت و شاگردانی را تربیت کرد. آیت ‏اللَّه حاتمی لنکرانی مدتی در سامرا اقامت داشت تا این که در حدود سال 1350 ش به اجبار دولت عراق، مجبور به ترک آن کشور گردید و به زادگاهش مراجعت نمود. ایشان تا پایان عمر در اصفهان به تدریس علوم مذهبی و ارشاد مردم مشغول بود.

از اشعار ایشان است در تعریف حاج خانم امین (ره) و کتاب اخلاق در ترجمه طهاره الاعراق ابن مسکویه:

از نو زنوبهار جهان ر شگ قمصر است		بلقیس گل به تار کش از لعل افسر است
ای طالب حقیقت عرفان زروی فکر		بنگر بر این کتاب که هادی و رهبر است
شد اصفهان به نصف جهانی تمام آن		تا این سرای قدس به چهرش منور است
گر نظم نغز نیست بخوانش تبر کی		مرسوله ای زمرقد مولای قنبر است
ران ملخ ز نزد سلیمان حاتمی است		چون بنگری ز قبره ای نیز کمتر است

وفات

سرانجام وی در بیست و چهارم فروردین 1365 ش برابر با دوم شعبان 1406 ق در 75 سالگی، مدفون در قم ، جان به جان آفرین تسلیم کرد و به سوی دوست شتافت.

منبع

• بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.