غلامرضا فیروزیان

غلامرضا فیروزیان (1298 - 1396 ش)،عالم و روحانی و مبلغ فعال در اصفهان بود.

معرفی

وی از همراهان نواب صفوی، سفیر آیت الله بروجردی و آیت الله کاشانی به کرمان و کردستان، و چهره ماندگار تبلیغی اصفهان بود. وی خدمات اجتماعی زیادی در ‌ مرحوم کشور داشت. تخلص وی در شعر فیروزیان بود. در روزنامه کیهان شخصی این دو بیت شعر را مطرح کرده و گفته بود همه هستی خود را به کسی می دهم که مانند آنرا بگوید.

اشعار این بود:

نسیم تا سر زلف نگار می شکند		ز قلب عاشق بیدل قرار می شکند
صفای گلشن و صحرا و سو سنستان را		شمیم پیرهن گلعذار می شکند

آقای فیروزیان اشعار خود را در مقابل آنها در وصف حضرت زهرا (علیهاالسلام) سرودند که به ابیات آخری آن بسنده می کنیم:

جلای گوهر اشک دو دیده زهراء (ع)		ببین فروغ در شاهوار می شکند
گرفت سینه شیر خدا که مرگ بتول		مصیبتی است که صبر و قرار می شکند
نماند قدرت (فیروزیان) به شرح غمی		که ذوق می برد و ابتکار می شکند

منبع

• بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.