عبدالله بن محمدباقر مجلسی

میرزا عبدالله بن محمّدباقر بن محمّدتقی مجلسی، عالم فاضل ادیب از دانشوران قرن دوازدهم هجری است.

از معاشرین و مصاحبین شیخ محمّدعلی حزین بوده و بعد از محاصره اصفهان و سقوط این شهر به دست افاغنه، به خرم آباد مهاجرت نموده است.

آثار

آقا محمّدخلیل بن محمّداشرف قائنی «رساله ای در شرح حدیث عمران صابی» منقول از حضرت رضا علیه السلام را جهت مشار الیه تصحیح کرده است.

این رساله به شماره 3339 در کتابخانه آیت الله مرعشی موجود است.

صاحب عنوان شعر نیز می سروده و «ذرّه» تخلّص داشته است. این رباعی از اوست:

آرایشی بهر خس و خار از بهار ماند		نخل حیات ماست که بی برگ و بار ماند
چون شاخ خشک دستم از آغوش گل جداست		داغی به دل ز لاله رُخی یادگار ماند

و در رمضان 1137ق در آنجا وفات یافته است.

«حزین» در مادّه تاریخ وفاتش گوید:

نور دیده و دل مجلس آرای زمان		ملاّ عبدالله فاضل عالی شأن
در ماه مبارک سفرش شد بجنان		تاریخ وفات اوست «ماه رمضان»^[۱] ^[۲] ^[۳]

↑ 1- زندگینامه علاّمه مجلسی، ج1، ص361؛ مواد التّواریخ، ص177؛ الذریعه، ج9، ص338؛ الکواکب المنتشره، ص471؛ تذکره غنی، ص53؛ بهترین اشعار، ص140؛ صحف ابراهیم، ص138؛ منتخب اللّطایف، ص282؛ ریحانة الادب، ج5، ص201؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص315.
↑ فهرست مرعشی، ج9، ص116.
↑ مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 4 ، ص 315- 316.

مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶.