این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
مدرسه علمیه سلیمانیه
این صفحه نیازمند تکمیل یا تصحیح است. این تکمیل شامل موارد علمی، اطلاعات به روز و یا سایر موضوعات است و شما می توانید در کامل تر شدن دانشنامه همراه ما باشید. |
| سال ساخت | در عهد صفوی |
| آدرس | سمت جنوب غربی مسجد امام |
| وضعیت: | دایر است |
| علّت نام گذاری: | در زمان شاه سلیمان صفوی ساخته شده است. |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00453AUTHORCODE |
تحقیق مرحوم مصلح الدین مهدوی
مرحوم سید مصلح الدین مهدوی در کتاب اصفهان دارالعلم شرق اینگونه ذکر کرده اند:
[مهدوی:] در سمت جنوب غربی مسجد امام «مسجد شاه سابق» و دارای حجره جهت سکونت طلّاب نمی باشد بنابراین نام مدرسه به آن دادن به نظر بی مورد است، چون قسمت شرقی را مدرسه می گویند اینجا را مدرسه می نامند.
در اطراف این صحن غرفه هایی است که داخل و خارج آنها با کاشی های ساخت هفت رنگ تزئین گردیده است.
سنگ شاخص مسجد امام «مسجد شاه قدیم» در پای یکی از ستون های این مدرسه قرار دارد و مشهور آن است که شیخ بهائی (متوفی 1030 یا 1031 ه. ق.) این شاخص را نصب نموده است. کاشی های این مدرسه به خط محمّد رضا امامی مورّخ سال 1078 می باشد.
با توجّه به سال تاریخ مدرسه (در 1078) و تاریخ کتابت این نسخه در سال 1075 چنین به نظر می رسد که غیر از مدرسه سلیمانیّه قسمت جنوب غربی مسجد امام، مدرسه ای دیگر بدین نام در اصفهان وجود داشته و دانشمند نامبرده «عبد الصمد» در آنجا سکونت داشته است.
[تاریخ فرهنگ اصفهان] این مدرسه که بوسیله دو مدخل بزرگ به صحن مسجد و سه مدخل بزرگ دیگر به محوّطه ی زیر گنبد غربی متّصل می شود، مدرسه سلیمانیّه نام دارد.
سنگ شاخص معروف مسجد شاه که در زیر قسمت پائین یکی از جرزهای شمالی صحن تعبیه شده است که ظهر اصفهان را در چهار فصل نشان می دهد.
مدرسه سلیمانیه که قرینه مدرسه ناصری است حجره ندارد و اطراف آنرا غرفه هایی که با کاشی های خشت هفت رنگ و ازاره های مرمر فراگرفته است.
برای مزید اطلاع و چگونگی تزئینات و کیفیت کاشی کاری در داخل مدرسه و دیگر نکات فنی و تاریخی این مدرسه به کتاب «آثار تاریخی اصفهان» رجوع شود. [۱]
تأسیس مدرسه
تأسیس این مدرسه ، مطابق کتیبه سر دَرِ مدرسه ، به سمت کوچه پشت مسجد ، در اوائل سلطنت شاه سلیمان صفوی به پایان رسیده ، و مورّخ به سال ۱۰۷۸ هجری قمری است ، و در قسمتی از آن کتیبه چنین خوانده می شود :
جامِعِ کَبیرِ الأعظَم الشّاهی العَبّاسیَّ الصَّفَوِیَّ ، فی زَمَنِ دَولهِ السُّلطانِ وَ الخاقانِ الأکرَمِ مالِکِ رِقابِ الاُمَمِ ، مَولی مُلُوکِ العَرَبِ وَ العُجمِ ، مُرَوَّجِ مَذهَبِ الأئِمَّهِ المَعصُومینَ علیهم السلام ، السُّلطانِ بنِ السُّلطانِ ، أبُو المُظَفَّرِ ، شاه سُلَیمان المُوسَوِیَّ الصَّفَوِیَّ الحُسَینیّ ، بَهادُر خان ... ، فی ثَمان وَسَبعینَ وَ ألفٍ ، کَتَبَهُ مُحَمَّد رِضَا الإمامی.[۲]
شاید دلیل این که این بناء را مدرسه می نامند ( با اینکه حجره و محلّ سکونت و فعالیّت علمی ندارد ) این باشد که، در خود مسجد و نیز مدرسه ناصریّه (در ضلع جنوب شرقی مسجد ) حجره هایی وجود دارد، و درس های متعددی در مسجد و مدرسه گفته می شده ، و احتمالاً در ایوان های أطراف مدرسه سلیمانیّه ، جلسه درس و بحث علمی تشکیل می شده ، و به همین جهت ، نام مدرسه ، بر این بنای تاریخی ، نهاده شده است .[۳]