این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدحسین شمیم اصفهانی
میرزا محمّد حسین اصفهانی معروف به «پیر» و متخلص به «شمیم» شاعر، خوشنویس و ادیب فاضل، از دانشوران قرن دوازدهم هجری بوده است.
معرفی
وی فرزند عبدالکریم شیرازی اصفهانی می باشد. اجدادش از شیراز به اصفهان آمدند و او در اصفهان به دنیا آمد و علم و ادب آموخت. در زمان نادر شاه به قضای لشکر منصوب شد و چندی بعد به کلانتری اصفهان برگزیده شد. خط شکسته را خوش می نوشت. شعر را نیز نیکو می سرود.
این بیت از اوست:
| ز سوز عشق تو آن را که نیم جانی هست | چو شمع تا نفس واپسین زبانی هست[۱] |
وفات
محمد حسین شمیم اصفهانی در سال 1159ق به دستور نادر شاه کشته شد.[۲]
پانویس
- ↑ تذکره آتشکده، نیمه دوم، 524؛ تذکره سفینه المحمود، ج2، ص491؛ لغت نامه دهخدا، ذیل شمیم، ص614: نتایج الافکار، ص395؛ تذکره شمع انجمن، ص372؛ تتمیم امل الآمل، صص 129 و 130؛ شهداء الفضیله، ص254؛ خاندان شیخ الاسلام اصفهان، ص132؛ الذریعه، ج9، ص546؛ دانشمندان و سخن سرایان فارس، ج2، ص319.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص 705 - 706.
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.