این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
سید جلال الدین بهشتی نژاد
سید جلال الدین بن میر محمد صادق بن میر عبدالباقی بن میر محمد رضا بن میر محمد هادی،عالم زاهد، به سال 1302ق در اصفهان متولد شد.[۱]
زندگی نامه
پدرش از روحانیون صاحب نام و مورد توجه بود و سید جلال الدین هم پس از آنکه تحصيلات خود را به پایان رساند، همچون پدر به رتق و فتق امور، حل خصومات مردم و اقامه جماعت پرداخت.
وي از محضر علمای برجسته آن زمان بهره برده و اجازاتی هم از برخی علما دريافت نموده بود.
وی زندگی زاهدانه و به دور از زرق و برق دنیوی داشت و در نهایت عفاف و قناعت می زیست و هیچ گاه سخن لغو و بیهوده ای از او شنیده نشد.
این عالم زاهد دارای خطی خوش و طبعی موزون بود و در اشعارش « بهشتی » تخلص می کرد.
ابیات زیر از اشعار اوست:
| شوق سلطان خراسان ز وطن دورم كرد | هست اميد، ز لطفش نكند محرومم | |
| من كه مأيوس بدم در حرم قدس رسم | لطف شاهنشهي اش كرد مرا ممنونم | |
**** | ||
| اى كه در خطّة عالم محك شيعه شدى | مكن از جود و عطا و كرم خود دورم | |
| اى بهشتى تو مكن واهمه از روز جزا | ………………………………… | |
فرزندان
وی دو فرزند به نامهای: محمدرضا و محمد داشت.[۲]
وفات
سید جلال الدین در 22 شعبان 1362ق وفات یافت و در قبرستان پشت مصلی به خاک سپرده شد.
پانویس
منبع
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.