ابوالهدی بن ابوالمعالی کلباسی

آیت الله میرزا ابوالهدی کلباسی، عالم عامل، فاضل کامل، ادیب بارع، فقیه اصولی رجالی، عابد زاهد متّقی، در زهد و ورع و تقوی بی بدل و ضرب المثل، در تحلّی به صفات فاضله و تخلی از اوصاف نازله طاق، دارای مکارم اخلاق، و بعضی از مکاشفات و امور غریبه بدو منسوب است.

معرفی

عمده تحصیلات علمی را در اصفهان نزد والد معظم خود خاتمه داد، و در نجف اشرف به حوزه درس آخوند ملّا کاظم خراسانی و سیّد محمّد کاظم یزدی حاضر و به مقام علمی بس عالی نایل گردیده و گوی سبق از دیگران ربود. سپس به وطن مألوف خود مراجعت نموده و حوزه درس فقه و اصول و رجال او مرجع افاضل رجال شد. بالخصوص تبحّر رجالی او مورد تصدیق اکابر بود.

آیه اللّه مرعشی نجفی پس از توصیف ایشان به "سلمان الزاهدین وقدوه العابدین" می نویسد: "کان هذا الرجل من مصادیق قوله علیه السلام: المخالف لهواه والمطیع لامر مولاه آیه من آیات ربّه فی العلم والتقی والفضل والحجی، کان منظره مذکّراً للآخره و مسلّیاً عن الشهوات. قلّ من رأیت فی من ادرکته مثله، و کان اکثر اوقاته مشغولاً بالتألیف والتصنیف والمطالعه والافاده. استفدنا فی علم الرجال برهه من الزمان من محضره الشریف طیله اقامته فی النجف الاشرف واستفدنا ایضاً من اخیه... الریاضیات و النجوم"... انّ استادی هذا من اعیان الدهر ومفاخر الزمان، صاحب الکتب النافعه النفیسه منها تعالیق علی الرجال الکبیر".

خاندان

فرزندش آیت اللّه شیخ محمّد کلباسی در اصفهان از شاگردان آیات عظام: حاج آقا رحیم ارباب، حاج آقا حسین بروجردی، گلپایگانی، شیخ محمّد علی اراکی، سیّد محمّد محقّق داماد، شیخ مرتضی حائری و علّامه طباطبائی بود. وی در ایام اقامت در قم افزون بر تدریس، ممتحن حوزه و پس از وفات آیه اللّه بروجردی جزو هیئت استفتاء آیه اللّه گلپایگانی بود. او پس از بازگشت به اصفهان تا پایان عمر به تدریس سطوح و خارج فقه مشغول بود. در سال 1382ش وفات یافت و در مقبره جدش حاجی کلباسی مدفون شد.

آثار

از تألیفات او: "البدر التمام و البحر الطمطام"، در شرح حال والد ماجد و جدّ امجد خود، "سماء المقال" فی تحقیق علم الرجال و "الفوائد الرجالیه" به چاپ رسیده است.

وفات

وی در شب سه شنبه 27 ربیع الثانی 1356ق وفات یافت و در تخت فولاد در جوار پدر بزرگوار خود مدفون شد.

منبع

• قاسمی، رحیم، بزم معرفت: مشاهیر تخت فولاد اصفهان (تکیه محقق خواجویی)، اصفهان: کانون پژوهش، چاپ اول، ۱۳۸۸.