سید عبدالله حالی اصفهانی

سیّد عبدالله حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی) » فرزند سیّد یحیی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری است.

وی از سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده، خط نسخ را نیکو می نوشته و شعر خوب می گفته است.

دیوانش قریب پنج هزار بیت بوده است. این بیت از اوست:

زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است

ز شمع کشته ام آتش به محفل افتاده است

وفات

وی به سنّ کهولت در سال 1126ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است.

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶.