محمدرضا حضورعلی اصفهانی

آقا محمّد رضا اصفهانی، او ملقب به «حضورعلی» و فرزند آقا محمّد باقر، شاعر و عارف ادیب از عرفاء و شعرای اواخر دوره قاجاریه است.

معرفی

در سال 1275ق در یزد متولّد شده و در طفولیّت همراه پدر در یزد به سر برد.

در سال 1289ق به طهران رفته و در فقه، اصول، صرف، نحو، منطق، معانی و بیان، هیأت، نجوم و حکمت به کسب علم مشغول شده و زبان فرانسه را نیز آموخت.

سپس به سیر و سلوک و عبادت پرداخت و از سوی مشایخ صوفیه لقب «حضورعلی» و از سوی دولت قاجاریه لقب «شمس العرفاء» گرفت. مشارءالیه برادر «صفی علی شاه» از مشایخ مشهور طریقت نعمت الهی است.

اشعار

او طبع شعر داشت و گاهی شعر می سرود و مثنوی در باب پرسش جناب کمیل به زیاد از حصرت علی علیه السلام ، درباره حقیقت سروده است.

این شعر از اوست:

من که رند باده نوشم پارسائی چون کنم		بت پرستی پیشه دارم خودستائی چون کنم
خادم میخانه گشتم از حرم گویم چرا		در خرابات اوفتادم پارسائی چون کنم

منبع

برگفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.