حافظ ابوعلی حسن بن عمر اصفهانی

حافظ ابوعلی حسن بن عمر بن حسن بن یونس اصفهانی، از محدّثین اصفهان در قرن ششم هجری است.

اودر اصفهان، خراسان، عراق و نیشابور استماع حدیث کرده و در اصفهان مجلس املای حدیث داشته است. وی کتابی به نام «مئه حدیث عن مئه شیخ» تألیف نموده و ابو النّجم طالب بن زید این کتاب را از او روایت می کند.^[۱]

او از ابومحمّد عبداللَّه بن عبیداللَّه بن بیع، ابوعمر بن مهدی و ابن صلت در بغداد حدیث نقل کرده است.^[۲]^[۳]

پانویس

↑ التحبیر، ج1، صص 310 و 356؛ سیر اعلام النّبلاء، ج18، ص327؛ الوافی بالوفیات، ج12، ص194؛ تاریخ نیشابور، ص278.
↑ المختصر من کتاب السیاق، صص 16 و 17.
↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص528.

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.

[1] التحبیر، ج1، صص 310 و 356؛ سیر اعلام النّبلاء، ج18، ص327؛ الوافی بالوفیات، ج12، ص194؛ تاریخ نیشابور، ص278.

[2] المختصر من کتاب السیاق، صص 16 و 17.

[3] مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص528.

[۱]

[۲]

[۳]

حافظ ابوعلی حسن بن عمر اصفهانی

پانویس

منبع

منوی ناوبری

جستجو