این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
عبدالحسین تاج العلما اصفهانی
عالم فاضل و روحانی وارسته عبدالحسین تاج العلمأ اصفهانی وی در سال 1238ش در اصفهان در محلّه موسوم به چهارسو درب شیخ متولد شد. پدرش میرزا ابراهیم از علما و امام جماعت مسجد خواجه تاج الدین بود و اجدادش نیز تا چند نسل از اهل علم بودند.
زندگینامه
او تا سنّ چهارده سالگی در نزد پدر خود تحصیل نموده و سپس نزد اساتیدی چون:
- میرزا عبدالعلی هرندی ؛ [۱]
- آخوند ملاّ محمّد کاشانی؛
- جهانگیر خان قشقایی؛
تحصیل نمود و پس از قریب به 13 سال تحصیل در اصفهان به نجف اشرف مشرف شده و در نزد بزرگان حوزه نجف همچون آیات عظام:
- آخوند ملاّ محمّد کاظم خراسانی؛
- سیّد محمّد کاظم یزدی
به کسب علم مشغول گردید.
وی در نجف اشرف با عالم جلیل شهید آیت اللّه سیّد حسن مدرّس هم حجره و رفیق بود و پس از بازگشت آن دو به اصفهان نیز رفاقتشان ادامه یافت به نحوی که در جریان اعتراض شهید مدرّس علیه زورگویی های صمصام السلطنه والی اصفهان که به تبعید و تحصّن او در تخت فولاد انجامید.
مرحوم تاج العلمأ به همراه عده ای از مردم اصفهان برای حمایت از مدرّس راهی تخت فولاد گردیدند که در نتیجه صمصام السلطنه مجبور شد با عذرخواهی از شهید مدرّس او را به اصفهان بازگرداند.
مرحوم تاج العلمأ پس از بازگشت به اصفهان به اقامه جماعت و تبلیغ در مسجد خواجه تاج الدین و تدریس در مدرسه جده کوچک پرداخت و علاوه بر تدریس دروس حوزوی، نهج البلاغه را نیز برای مشتاقان معارف علوی تدریس می نمود.
اوصاف
وی عالمی زاهد، قانع و وارسته بود. سادگی و بی پیرایگی در خانه و زندگی او کاملا مشهود بود و با مردم رفتاری ساده و بی تکلّف داشت. در عین وقار و نفوذ کلمه، دارای تواضع و فروتنی و ملاطفت فراوان بود.
در امر به معروف و نهی از منکر بسیار جدّی و کوشا بود. در صدد چاره جویی برای مستمندان و فقیران بود و از هر راهی که می توانست برای فقرا از افراد خیّر کمک می گرفت.
وی شیفته خاندان عصمت و طهارت بود. به تهذیب نفس و کسب رضایت الهی در کارها بسیار اهمیت می داد.
دارای همّتی بلند و اخلاقی نیکو بود. برای طلاب و شاگردانش همچون پدری مهربان بود و در رفع مشکلات آنان می کوشید. به خواندن زیارت عاشورا، حدیث کسأ و دعای کمیل علاقه فراوانی داشت.
وی از صدایی خوش و دلنشین برخوردار بود و شب های جمعه در مسجد خواجه تاج الدین جلسه دعای کمیل برگزار می نمود.[۲]
وفات
مرحوم تاج العلمأ سرانجام پس از عمری پربار و بابرکت در سال 1323ش دار فانی را وداع گفت و در صحن تکیه سیّد العراقین مدفون شد.
سنگ نوشته
هذا مضجع العالم العامل الفاضل آقای عبدالحسین بن ابراهیم تاج الاصفهانی عفی عن جرائمه به تاریخ جمادی الاولی 1365.
فرزندان
فرزندش استاد شمس الدین تاج اصفهانی ادیبی فاضل و فرزانه بود. وی در سال 1301ش در اصفهان متولد شد. در کودکی به تهران رفت. مقدمات صرف و نحو را در تهران فراگرفت و ضمن اشتغال به کار، از تحصیل علم نیز غافل نبود و از محضر اساتیدی چون آیت اللّه حاج میرزا خلیل کمره ای بهره مند بود.
وی در سال 1320به اصفهان بازگشت و نزد مرحوم شیخ عبدالعظیم مهرابی کوشکی در مسجد سیّد اصفهان، و نیز نزد حجّه الاسلام شیخ احمد قمی نژاد و آیت اللّه شیخ محمّد باقر زند کرمانی کسب فیض نموده و از مطالعه و تحقیق در زبان و ادبیات فارسی نیز غافل نبود.
وی سبک آواز ایرانی را ابتدا نزد دایی خود استاد جعفر مشایخ زاده اصفهانی و سپس نزد میرزا عبدالحسین صدر المحدثین فراگرفت و اشعار مثنوی را با تسلّطی که به ردیف و دستگاه های موسیقی اصیل ایرانی داشت به سبکی مخصوص به خود با نوایی دلنشین قرائت می کرد.
وی در بهمن ماه 1383ش وفات نمود و در قطعه نام آوران باغ رضوان مدفون شد.[۳]
پانویس
- ↑ عالم فاضل کامل، از شاگردان سیّد محمّد شهشهانی، حاج محمّد ابراهیم کلباسی و علاّ مه شیخ محمّد تقی رازی. وی از مدرسین معروف علم نحو بود و به نحوی شهرت داشت. بسیاری از بزرگان از جمله شهید سیّد حسن مدرّس از شاگردان او بوده اند. از آثار او: دو شرح صغیر و کبیر بر سیوطی، صیغ العقود، رساله عیدیه، رساله در ارث، حاشیه بر شرح لمعه و قوانین الاصول است. وی در سال 1306ق وفات نمود و در قبرستان سرقبر آقا دفن شد. رجال و مشاهیر اصفهان از میر سیّد علی جناب، ص 685.
- ↑ با تشکّر از فاضل ارجمند جناب آقای شیخ محمد زاهد نجفی که شرح حال مرحوم تاج العلمأ را که خاندان محترم ایشان تهیه کرده بودند در اختیار نویسنده قرار داد.
- ↑ شرح مجموعه گل، ص 373-370.
منبع
برگرفته از کتاب : شرح مجموع گل، رحیم قاسمی، انتشارات کانون پژوهش، چاپ دوم، زمستان 1390.