سید طه بهشتی

آقا سید طه بهشتی شاعری ادیب و واعظی فاضل بود .

آقا سيّد طه بهشتی فرزند سیّد محمّد باقر در چهارم صفر 1322 قمری در اصفهان ديده به جهان گشود. وی شاعری اديب و واعظی فاضل بود.

زندگی نامه

با توجه به علاقه ای كه به تبليغ داشت، از همان دوران تحصيل به بيان احكام و وعظ و ذكـر مصـائب ائمـه اطهار عليهم السلام پرداخت.

او محقّقی كوشا و باهمّت بود. در سال ۱۳۶۸ قمری در اثر سكته ی نـاقص در منـزل بسـتری بـود؛ همراه به عبـادت و مطالعـه و تـأليف كتـب خويش اهتمام داشت.

وی در ۱۷ رمضان المبارك ۱۴۰۳ هجری قمری پس از ساليانی رنج بيماری بـه ديار باقی شتافت و در مقبره سادات بهشتی در تخت فولاد مدفون گرديد.

از جمله اشعار او، كه در پايان كتاب تحفة الاحباب نقل كرده است:

غدیریه

بــاد بهــاری گرفــت پــرده ز روی چمــن		گشــت جــوان دوســتان بــاز جهــان كهــن
كــرد بــه بســتان بهــار پيــرهن ســبز را		قبــایِ زردِ خــزان ربــودش اكنــون ز تــن
***
مــژده كــه اكنــون رســيد عيــد ســعيد غــدير		مســت ســرور آمــده جماعــت مــرد و زن
به زيب و زيـور شـدند ملايـك و حوريـان		به وجد و عيش و سرور نگر حسين و حسن
***
طبــع روانــم كنــون داده خــدای جهــان		گشته مثَـل شـعر مـن بـه محفـل و انجمـن
گفت «بهشـتی» چنـين مـدح امام مبین		تا كه كنـد يـاريش خسـروِ شـيرين سـخن

غفلت نامه

ســال تــو گرديــد هشــتاد و گرانجــانی هنــوز		طــی شــده طومــار عمــر و فكــر ســامانی هنــوز
شد سفيد اين موی بر عـارض، تـو تـا كـی غـافلی		قاصــد مــرگ اســت و تــو دنبــال شــيطانی هنــوز

اشعار زير بر سنگ نوشته مزارش چنين است:

بهشتی مرغ روحش بال بگشاد		از اين خاكی قفس گرديـد آزاد
حسينی بود در سر تا سر عمـر		نشد ذكر حسينش يك دم از ياد
نكـو نـام شـريفش بـود طــه		كه با طه به جنّت همنشـين بـاد
به تاريخ وفاتش طبـع نحـوی		رقم زد: «عترت طه زو شـاد‌»

آثار

تأليفات متعدّدی از او به يادگـار مانـده است كه از آثار او مـی تـوان بـه كتابهـای :

• تحفةالاحباب در شرح حال جمعـی از مشاهير خـاندان بهشتی
• نـورالايمان در شرح خطبه رمضان
• هدايةالصـالحين
• ديوان اشعار او كـه بـه چـاپ نرسـيده است

اشاره نمود.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص۱۲۸