غلامرضا فیروزیان

غلامرضا فیروزیان شاعر متخلص به فیروزیان فرزند غلامعلی درسال ۱۲۹۷ ش در تهران،متولد شد.

عالم وروحانی مبلغ شایسته و فعال در اصفهان، ، در روزنامه کیهان شخصی این دو بیت شعر را مطرح کرده و گفته بود همه هستی خود را به کسی می دهم که مانند آنرا بگوید.

اشعار این بود:

نسیم تا سر زلف نگار می شکند		ز قلب عاشق بیدل قرار می شکند
صفای گلشن و صحرا و سو سنستان را		شمیم پیرهن گلعذار می شکند

آقای فیروزیان اشعار خود را در مقابل آنها در وصف حضرت زهرا (ع) سرودند که به ابیات آخری آن بسنده می کنیم:

جلای گوهر اشک دو دیده زهراء (ع)		ببین فروغ در شاهوار می شکند
گرفت سینه شیر خدا که مرگ بتول		مصیبتی است که صبر و قرار می شکند
نماند قدرت (فیروزیان) به شرح غمی		که ذوق می برد و ابتکار می شکند

منبع

برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.