کمال الدین حسین فسوی شیرازی

در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم دو نفر دانشمند به نام «کمال الدین» در اصفهان سکونت داشته اند: یکی کمال الدین حسین فسوی شیرازی و دیگری ابن معین الدین محمّد فسایی شیرازی معروف به میرزا کمالا.

حزین در تاریخ خود (: 168) و تذکره خویش (: 123) نامی از او برده و گوید: من در خدمت او تحصیل نمودم، و او در هنگام محاصره اصفهان به سال 1134 در سنّ کهولت وفات یافت، و کتب زیر را از تألیفاتش نام می برد:

1- حاشیه بر معالم اصول 2- رساله در حلّ شبهات کاتبی قزوینی 3- شواهد مطوّل؛ و غیره.

و از اشعار او نیز چند بیتی نقل می کند که از آنهاست:

بکُش بسوز که عاشق شدن جزاش این است *** کسی که دل به تو ظاهر دهد سزاش این است

حزین گوید: از افاضل شاگردان علاّمی مسیح الانام فسایی بود. کاشف معضلات اوایل، و حلاّل غوامض مسائل بود. در علوم منقوله تتبعّ کامل، و در معقولات قسطی وافر حاصل نمود. (محلّ دفن او معلوم نیست)