این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمد بن محمد‌رفیع شفیع طالقانی»
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به ' اعلام اصفهان') |
|||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
وی معروف به «آخوند شفیعا ابرو» از اساتید او اطلاعی دردست نیست ولی در سیر و سلوک مرید ملا حسین موزه دور بوده و عمر را به ریاضت های شاقه و عبادت می گذرانیده و از او خوارق عادات و کراماتی به ظهور رسیده است. | وی معروف به «آخوند شفیعا ابرو» از اساتید او اطلاعی دردست نیست ولی در سیر و سلوک مرید ملا حسین موزه دور بوده و عمر را به ریاضت های شاقه و عبادت می گذرانیده و از او خوارق عادات و کراماتی به ظهور رسیده است. | ||
اصلاً از اهالی طالقان قزوین بوده ولی سالها در اصفهان اقامت داشته است. میرزا معزالدین بن میرزا حسن تبریزی در علوم عقلی و نقلی نزد او تحصیل کرده است.عالم ربّانی شیخ عبدالحسین محلاّتی اصفهانی از نوادگان اوست.<ref>اعلام اصفهان، ج3، صص383-384.</ref> | اصلاً از اهالی طالقان قزوین بوده ولی سالها در اصفهان اقامت داشته است. میرزا معزالدین بن میرزا حسن تبریزی در علوم عقلی و نقلی نزد او تحصیل کرده است.عالم ربّانی شیخ عبدالحسین محلاّتی اصفهانی از نوادگان اوست.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص383-384.</ref> | ||
از اشعار اوست: | از اشعار اوست: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|آن شوخ که عشق را هوس می داند| بلبل با زاغ هم قفس می داند}} | {{ب|آن شوخ که عشق را هوس می داند| بلبل با زاغ هم قفس می داند}} | ||
{{ب|گفتا که مگوی راز عشقم به کسی | من با که نگویم همه کس می داند<ref>تذکره نگارستان دارا، ج1، | {{ب|گفتا که مگوی راز عشقم به کسی | من با که نگویم همه کس می داند<ref>دنبلی، تذکره نگارستان دارا، ج1، ص258؛خاتون آبادی، وقایع السنین و الاعوام، ص570؛ گزی اصفهانی، رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 169 و 216؛ آقابزرگ طهرانی ، الکواکب المنتشره، صص 346 و 343؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص35؛ مهدوی، مزارات اصفهان، ص274؛ دیوان بیگی شیرازی ، تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص1745.</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| سطر ۱۸: | سطر ۱۸: | ||
<references /> | <references /> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۴۶
ملا محمد شفیع طالقانی متخلص به «موحد» بن محمد رفیع، ادیب فاضل و شاعر عارف، از شعراء و عرفای قرن دوازدهم هجری است.
معرفی
وی معروف به «آخوند شفیعا ابرو» از اساتید او اطلاعی دردست نیست ولی در سیر و سلوک مرید ملا حسین موزه دور بوده و عمر را به ریاضت های شاقه و عبادت می گذرانیده و از او خوارق عادات و کراماتی به ظهور رسیده است.
اصلاً از اهالی طالقان قزوین بوده ولی سالها در اصفهان اقامت داشته است. میرزا معزالدین بن میرزا حسن تبریزی در علوم عقلی و نقلی نزد او تحصیل کرده است.عالم ربّانی شیخ عبدالحسین محلاّتی اصفهانی از نوادگان اوست.[۱]
از اشعار اوست:
| آن شوخ که عشق را هوس می داند | بلبل با زاغ هم قفس می داند | |
| گفتا که مگوی راز عشقم به کسی | من با که نگویم همه کس می داند[۲] |
وفات
او سرانجام در سال 1161ق (مطابق نوشته کتاب «وقایع السنین و الاعوام») در اصفهان وفات یافته و در قبرستان شاه میر حمزه مدفون شد. در اوایل قرن چهاردهم هجری شمسی که قبرستان را خراب کردند، قبر او هم از بین رفت. گاهی شعر می سروده است.
پانویس
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص383-384.
- ↑ دنبلی، تذکره نگارستان دارا، ج1، ص258؛خاتون آبادی، وقایع السنین و الاعوام، ص570؛ گزی اصفهانی، رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 169 و 216؛ آقابزرگ طهرانی ، الکواکب المنتشره، صص 346 و 343؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص35؛ مهدوی، مزارات اصفهان، ص274؛ دیوان بیگی شیرازی ، تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص1745.
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.