این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «جلال برجیس بروجنی اصفهانی»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(اصلاح)
 
سطر ۱: سطر ۱:
{{رده‌بندی‌نشده}}
'''جلال برجیس بن ابوطالب بن محسن بروجنی اصفهانی'''،(1300ش-1408ق) شاعر ادب معاصر، در سال 1300ش در قهفرخ [فرخ شهر فعلی در استان چهارمحال و بختیاری] متولّد شد.
'''جلال برجیس بن ابوطالب بن محسن بروجنی اصفهانی'''،(1300ش-1408ق) شاعر ادب معاصر، در سال 1300ش در قهفرخ [فرخ شهر فعلی در استان چهارمحال و بختیاری] متولّد شد.
<br />


==معرفی==
==معرفی==
سطر ۱۷: سطر ۱۷:
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
==منبع==


*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.


==منبع==
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۰۰

جلال برجیس بن ابوطالب بن محسن بروجنی اصفهانی،(1300ش-1408ق) شاعر ادب معاصر، در سال 1300ش در قهفرخ [فرخ شهر فعلی در استان چهارمحال و بختیاری] متولّد شد.

معرفی

وی تحصیلات ابتدائی را در قهفرخ و متوسطه را در اصفهان به پایان رسانیده و بعداً از دانشگاه اصفهان به اخذ لیسانس نائل شد و در فرهنگ وارد شده و به تدریس مشغول شد و 40 سال در کسوت دبیری به انجام وظیفه مشغول بود. او ضمن تدریس در دبیرستان، در سال 1320ش به تأسیس آموزشگاه فروغ همّت گماشت و به تعلیم بزرگسالان و کسانی که قادر به تحصیل در مدارس روزانه نبودند پرداخت و برای کسانی که قدرت پرداخت شهریه را نداشتند، به رایگان در آموزشگاه خود ثبت نام می کرد. او دلباخته خدمت به هم نوع بود و در دبستان و دبیرستان او صدها تن از علاقمندان علم و دانش تربیت شده و بسیاری از آنان به مقامات بالایی رسیدند.

این ابیات از اوست:

صبح عمر ما غروبی دارد اندر پی «فروغ»زود بینی بر لب بام آفتابی بیش نیست.[۱]

وفات

وی سرانجام در ماه رمضان 1408ق وفات یافته و در قبرستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد.[۲]

پانویس

  1. تذکزه شعرای معاصر اصفهان، صص 357-355؛ مزارات اصفهان، ص122؛ آئین فرزانگی، ج1، صص 107 و 108 و 193.
  2. مهدوی، اعلام اصفهان،ج2،صص344و 345.

منبع