حسین بن ابراهیم تنکابنی اصفهانی

شیخ حسین بن ابراهیم تنکابنی، از فلاسفه عالیقدر قرن یازدهم هجری است.

معرفی

وی در قم نزد ملاصدرا و ملّا عبدالرزاق فیاض لاهیجی به تحصیل حکمت پرداخته و سپس در اصفهان به تحقیق و تألیف و تدریس کتب فلسفی مشغول بوده است. وی ذوق اشراقی و عرفانی داشته و میرزا عبداللَّه افندی (صاحب ریاض العلماء) که معاصر اوست بر او خرده گرفته که غیر از فلسفه، از سایر علوم بهره چندانی نداشته است. دامادش آخوند ملّا محمّد نصیر تنکابنی و فرزندش ملّا ابراهیم تنکابنی نیز از فضلاء آن عهد و احتمالاً شاگرد شیخ حسین بوده اند.

آثار

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «اثبات حدوث العالم»
2. «احوال صنوف النّاس فی المعاد»
3. . تعلیقات بر شفا
4. «حاشیه بر حاشیه خفری بر الهیات شرح تجرید»
5. «شرح گلشن راز»
6. «وحده الوجود و تجلّیاته و تنزّلاته»

وفات

وی در سفری که به حج بیت اللَّه الحرام رفته بود، در هنگام استلام حجرالاسود در مسجد الحرام توسط جمعی که به توّهم اهانت او به حجرالاسود بر سر او ریخته بودند، به شدت مضروب شده و در راه مدینه شهید شد و در «ربذه» در جوار مرقد جناب «ابوذر غفاری» مدفون گردید. سال شهادت او را 1101 یا 1105ق ذکر کرده اند و ظاهراً در سن حدود 80 سالگی یابیشتر به سرای باقی ارتحال نموده است.

منبع

بر گرفته از مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.