نسخهٔ ‏۲ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۱۰:۴۰

خواجه جلال الدّین محمّد صاعدی، از شعرا و سخنوران قرن دهم هجری، و از بزرگان آل صاعد بوده است.

این بیت از او است:

صبری که بود اندر دلم، رفت از غمت یکبارگی اکنون من و کنج غمت، خو کرده با بی چارگی.^[۱] ^[۲]

وفات

در سال 943ق وفات یافته است.

برگرفته از: مهدوی، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶ .

@@ سطر ۳: / سطر ۳: @@
 این بیت از او است:
-صبری که بود اندر دلم، رفت از غمت یکبارگی اکنون من و کنج غمت، خو کرده با بی چارگی.<ref>تذکره روز روشن، ص461؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص683. </ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، [[اعلام اصفهان]]، ج 1 ، ص 76.</ref>
+صبری که بود اندر دلم، رفت از غمت یکبارگی اکنون من و کنج غمت، خو کرده با بی چارگی.<ref>تذکره روز روشن، ص461؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص683. </ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، ج 1 ، ص 76.</ref>
 <br />
@@ سطر ۱۴: / سطر ۱۴: @@
 =منبع=
-برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶ .
+برگرفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶ .
 [[رده:اعلام اصفهان،ج 1]]
 [[رده:تیرماه 1401]]