بابا شاه اصفهانی

باباشاه اصفهانی، متخلّص به «حالی» شاعر و خوشنویس مشهور عصر صفویه بوده است. اصالتاً از کوهپایه است اما به اصفهانی شهرت یافته است.

معرفی

باباشاه مردی عارف و درویش مسلک بوده و عموماً گوشه نشینی اختیار می نموده و به کتابت گذران معیشت می کرده است.

وی خط را نزد سیّد احمد مشهدی مشق کرد. آورده اند که از شاگردان میرعلی هروی بوده که بنا به دلایلی صحیح نیست. عموم خط شناسان و خوشنویسان متفق القولند که تا زمان بابا شاه خط نستعلیق را کسی به شیرینی و شیوایی او ننوشته است .

آثار

رساله آداب المشق از تألیفات اوست که به اشتباه آن را به میرعماد نسبت داده اند. از او قطعات خوشنویسی و چند کتاب به خط نستعلیق خوش در کتابخانه ها و مجموعه های شخصی موجود است.

این رباعی از بابا شاه اصفهانی است:

دوشینه به بزم آن بت باده پرست		بودم که شد از باده عشرت سرمست
او رفت به خواب مستی و من از شوق		بر پاش نهادم سر و رفتم از دست

وفات

تاریخ وفاتش را برخی سال ۹۹۶ در بغداددانسته اند و برخی دیگر سال ۱۰۱۲ه در مشهد مقدس نوشته اند. که تاریخ دوم صحیح تر به نظر می رسد.

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.