این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «نورالدین محمد حسین مجلسی چهره اصفهانی»
جز (M.masaeli صفحهٔ محمد حسین (نورالدین مجلسی چهره) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به نورالدین محمد حسین مجلسی چهره اصفهانی منتقل کرد) |
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
چنان در هزل گويى و هجا قوى بوده است كه عمـوم اشـخاص و بـويژه رقبـا و همكارانش از تيغ زبان او در هراس بوده اندو احياناً دوستان و مصاحبان نزديـك او هم از هجو و مطايبات او بى بهره نبوده اند .دو نمونه از هجويات او را مرحوم همـايى نگاشته است . <ref>همايى، تاريخ اصفهان، تكايا و مقابر، ص179.</ref> | چنان در هزل گويى و هجا قوى بوده است كه عمـوم اشـخاص و بـويژه رقبـا و همكارانش از تيغ زبان او در هراس بوده اندو احياناً دوستان و مصاحبان نزديـك او هم از هجو و مطايبات او بى بهره نبوده اند .دو نمونه از هجويات او را مرحوم همـايى نگاشته است . <ref>همايى، تاريخ اصفهان، تكايا و مقابر، ص179.</ref> | ||
علاوه بر فضايل ذكر شده انواع خطوط نسخ، رقـاع، شكسـته و نسـتعليق را بـه خوبى می نوشت و در تذهيب و كاريكاتور و نقاشى و نقشه هاى بديع بوسيله ى ناخن بر روى كاغذ مهارت داشت.وى در نيمه ى رمضـان 1347 قمـرى وفـات يافـت و در [[تخـت فـولاد]] [[تكيـه ى خوانسارى ها]] مدفون گرديد. ولى متأسفانه مزار او در سال 1373 هنگام مرمت تكيه از بين رفت. | علاوه بر فضايل ذكر شده انواع خطوط نسخ، رقـاع، شكسـته و نسـتعليق را بـه خوبى می نوشت و در تذهيب و كاريكاتور و نقاشى و نقشه هاى بديع بوسيله ى ناخن بر روى كاغذ مهارت داشت.وى در نيمه ى رمضـان 1347 قمـرى وفـات يافـت و در [[تخت فولاد|تخـت فـولاد]] [[تكيـه ى خوانسارى ها]] مدفون گرديد. ولى متأسفانه مزار او در سال 1373 هنگام مرمت تكيه از بين رفت. | ||
از اشعار اوست<span> </span>:{{شعر|}} | از اشعار اوست<span> </span>:{{شعر|}} | ||
{{ب|شـنيدم كـه طفلـى بـه عهـد شـباب|گــرو بــرده رخســارش از آفتــاب}} | |||
{{ب|ميـــان نكوطلعتـــان طـــاق بـــود|رخــش شــهره شــهر و آفــاق بــود}} | |||
{{ب|نى جانفزا داشت چـون سـيم خـام|رخـــى دلربـــاتر ز مـــاه تمـــام | |||
}} | }} | ||
{{پایان شعر}} | |||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۲ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۳:۱۰
ميرزا محمد حسين بن ميرزا حسن على ملقّب به نورالدين و معروف به مجلسی از شـعرا و اهـل وعـظ و منبر در اصفهان بود. او در اشعار چهره تخلّص می نمود. محمدعلی معلم حبیب‌آبادی در مكارم الآثار سال تولّد او را 1274 قمـرى در اصفهان نقل كرده كه سالها در محله ى شمس آباد سكونت داشته اسـت .[۱]
زندگی نامه
وی مردى خوش محاوره و خوش محضـر بـود و در مدرسه شمس آباد (از بناهاى جدش ميـرزا محمدتقى الماسـى ) امامـت جماعـت داشت.جلال الدین همایی او را از جمله واعظان و شعراى آزاد فكر اصفهان معرفى مى كند و از معاشران او سيد جمال واعظ و ميرزا نصراللّه ملک المتكلّمين و سيد حبيـب اللّـه شاعر روضه خوان متخلّص به اشرف و ميرزا محمود خوانسارى واعظ روضـه خـوان ملقّب به صدرالمحدثين ياد مى كند.
چنان در هزل گويى و هجا قوى بوده است كه عمـوم اشـخاص و بـويژه رقبـا و همكارانش از تيغ زبان او در هراس بوده اندو احياناً دوستان و مصاحبان نزديـك او هم از هجو و مطايبات او بى بهره نبوده اند .دو نمونه از هجويات او را مرحوم همـايى نگاشته است . [۲]
علاوه بر فضايل ذكر شده انواع خطوط نسخ، رقـاع، شكسـته و نسـتعليق را بـه خوبى می نوشت و در تذهيب و كاريكاتور و نقاشى و نقشه هاى بديع بوسيله ى ناخن بر روى كاغذ مهارت داشت.وى در نيمه ى رمضـان 1347 قمـرى وفـات يافـت و در تخـت فـولاد تكيـه ى خوانسارى ها مدفون گرديد. ولى متأسفانه مزار او در سال 1373 هنگام مرمت تكيه از بين رفت.
از اشعار اوست :
| شـنيدم كـه طفلـى بـه عهـد شـباب | گــرو بــرده رخســارش از آفتــاب | |
| ميـــان نكوطلعتـــان طـــاق بـــود | رخــش شــهره شــهر و آفــاق بــود | |
| نى جانفزا داشت چـون سـيم خـام | رخـــى دلربـــاتر ز مـــاه تمـــام |
آثار
آثار او شامل چندين كتاب و رساله از جملـه تـاريخ فهرسـت ملـل، كتـابى در اخلاق، نثر هزل، رسالهاى در هيئت و نجوم، رسالهاى در توحيد و روزنامه ى انجمـن بلديه و اشعار فراوان ديگر... است.
از جمله آثار و خدمات فرهنگى ديگر نورالدين مجلسى، انتشار روزنامـه «فـرج بعد از شدت» است. كه بعداً نام انجمن بلديه گرفت. مطالب اين روزنامـه عـلاوه بـر مذاكرات انجمن بلديه اصفهان شامل مقالاتى به قلم مـدير روزنامـه در مـورد فوائـد مشروطيت می باشد.[۳]
پانویس
منبع
بر گرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاداصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص241