این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید علی بدیع‌زادگان»
Kh1.ghasemi (بحث | مشارکتها) |
Kh1.ghasemi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''سید على | '''سید على بديع‌زادگان، ادیب فاضل و شاعر خطاط متخلص به هور ف'''رزند حجت‌الاسلام حاج سـيد عبدالحسين اصفهانى و از نواده‌ى دخترى عالم جليل‌القدر مرحوم [[محمد بدیع موسوی درب امامی|حاج ميـرزا بـديع درب‌امامى]]، بنا بر نوشته‌ى [[سید مصلح الدین مهدوی|مرحوم مهدوى]] در پنجم مردادماه 1291 شمسى مطابق با رمضان 1330 قمرى در اصفهان به دنیا آمد. <ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص540.</ref> | ||
عبدالحسين اصفهانى و از نواده‌ى دخترى عالم جليل‌القدر مرحوم [[محمد بدیع موسوی درب امامی|حاج ميـرزا بـديع درب‌امامى]]، بنا بر نوشته‌ى [[سید مصلح الدین مهدوی|مرحوم مهدوى]] در پنجم مردادماه 1291 شمسى مطابق با رمضان 1330 قمرى در اصفهان به دنیا آمد. <ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص540.</ref> | |||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
نسخهٔ ۲۲ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۰۰:۳۴
سید على بديع‌زادگان، ادیب فاضل و شاعر خطاط متخلص به هور فرزند حجت‌الاسلام حاج سـيد عبدالحسين اصفهانى و از نواده‌ى دخترى عالم جليل‌القدر مرحوم حاج ميـرزا بـديع درب‌امامى، بنا بر نوشته‌ى مرحوم مهدوى در پنجم مردادماه 1291 شمسى مطابق با رمضان 1330 قمرى در اصفهان به دنیا آمد. [۱]
زندگی نامه
پدرش از مشاهير وعـظ و خطابـه در كشورهاى اسلامى بـويژه در هندوسـتان بـود . جد مادرى او ميرزا بديع درب‌امـامى مـدرس فقه و اصول و كلام و رجـال اسـت . همچنـين وى داماد محدث و خطيب معروف حاج سـيد محمدعلى مباركه‌اى متخلّص به صفايى است.[۲]
هرچند در كودكى از نعمت پدر محروم شد اما تحصيلات خود را در دبيرستان امين‌التجار اصفهان به پايان رساند و در سال 1308 ديپلم علمى گرفت و در ضـمن بـه تحصـيل علـوم قديمه نيز ادامه داد.
تلاش خستگى‌ناپذيرش در كسـب علـوم حـوزوى و خوشنويسـى و فراگيـرى زبانهاى عربى و فرانسه و آلمانى موجب پربار شدن اشعارش گرديد.
وى در نگارش خط ثلث و نستعليق از اساتيد مسلّم به شمار مى‌آمد. خوشنويسى وى به زبانهاى بيگانه موجب شده است او را استادى جامع‌الخطوط بنامند.
از سال 1309 ناگزير به تـرك تحصـيل و پـرداختن بـه اشـتغال در کارخانه‌ی ريسندگى وطن گرديد. هوش سرشار و استعداد او سبب شد يكى از مكانيسين‌هـاى ماشين‌آلات بافندگى شود.
طبعى روان در شعر داشت و هور تخلّـص مـى فرمـود و ايـن قريحـه ى خـداداد آرامش‌بخش و تقويت روحيه‌اى براى موفقيت‌هاى او به شمار مـى آمـد . بـه كليـه ى فنون و صناعات ادبى شعر آشنايى داشت و به سرودن ماده‌تاريخ علاقه نشان مى‌داد. وى را مى‌توان سرآمد ماده‌تاريخ سرايان عصـر خـود دانسـت و خـود چنـين ادعـا داشت(و به حق ادعاى وى صرفاً يك ادعا نبود):
«ماده‌تاريخ‌هايى كه من گفته‌ام بيش از تمام تاريخيه‌هايى است كه در پهنه‌ى شعر و ادب گفته شده است».
نمونه‌اى از آن ماده‌تاريخ‌ها قصيده‌اى است در مدح خامس آل عبا كه به مناسبت ولادت آن حضرت در يكصد و بيست و هشت بيت يعنى برابـر عـدد ابجـد كلمـه ى حسين(حسين = 128) و تمام ابيات تاريخ و گويـاى سـال سـرودن شـعر در يـك
مصرع به قمرى(1375) و در مصرع ديگر به شمسى(1335) است.
و بدين ترتيب او را بايد در حساب جمل و تاريخچه‌سرايى يكّه‌تاز و بى‌نظير تـا زمان حاضردانست. مرحوم شيدا در مقدمه‌ى كتاب تحفـة المسـلمين كـه بـه اصـرار فضلاى انجمن شيدا در زمان حياتش به چاپ رسيد و سراسر تاريخيه است درباره‌ى هور مى‌نويسد:
«الحق كه او نابغه‌ى زمان است و وحيد دوران».
وى علاوه بر سرودن شعر در نگارش نثر مسجع نيز بسيار ماهر و استاد بـود كـه نمونه‌اى از نثر او رادر مقدمه‌ى كتاب «نواهـاى جانگـداز » اثـر مرحـوم نـوابخش و مقدمه‌اى بر كتاب ارزشمند «لمعات حسينى» مشاهده نمود.
اغلب اشعار وى به صورت برگه‌هاى پراكنده بوده و متأسـفانه قسـمت اعظـم آن مفقود شده است. وى در سرودن شعر عربى و قطعات و ملمعـات در رثـاى بزرگـان علم زمان خود آثارى از خود به جاى گذاشته است.
از آثار ادبى ديگر او نامه‌هاى منظوم بسيارى است كه انتشار يافته است.
مرحوم هور اصفهانى سرانجام در سن 57 سالگى مطابق بـا سـال 1346 وفـات يافت و در بعقه‌ى تكيه‌ى مرحوم آيت‌اللّه حاج سـيد عبـدالغفار تويسـركانى واقـع در تخت‌فولاد مدفون شد. [۳]
مجموعه اشعارى از اين شاعر گرانمايه به كوشش دكتر سـيد محمـد تويسـركانى تحت عنوان «فراتر از شعر» در سال 1385 انتشار يافته است.
ابياتى از قصيده غديريه اوست كه تمام مصراع‌هاى آن ماده‌تاريخ و برابـر 1368، سال سرودن شعر بوده. علاوه بر آن با محاسبه‌ى اين عدد اين دو جمله را نيز بـالاى قصيده نگاشته است:
اين قصيده مسما به ركني‌هاست 1368 .يك اثـر بـديعِ، بـديع زاده هـور اصـفهانى1368.
| هان مژده شد صبح و فلق سـيماب پـا شـد در هـوا | كـاين جـرم زنگـارى شـب يكبـاره آمـد سـيم‌سـا | |
*** | ||
| گـردد وليعهـدى كنـون از خـالق بـى‌چنـد و چـون | از مــاه ميــر مؤمنــون يعســوب حيــدر اعــتلا | |
*** | ||
| زاين چامه تبريک آمدى بر دور و نزديـک آمـدى | يک روز ار انديک آمـدى اسـم آورنـدى هـور را[۴] | |
وى در يك رباعى چنين حديث نفس نموده است:
| بيچاره سرى كه سرسـرى آمـد و رفـت | بدبخت كه بـا بـى‌خبـرى آمـد و رفـت | |
| ره دور و بدا بـه رهنـوردى چـون هـور | بى توشه و بى ماحضـرى آمـد و رفـت |
از غزلیات اوست :
| تا كى از غم بحر خـون بيـنم كنـار خـويش را | داد از كــف كشــتى صــبرم قــرار خــويش را | |
| برده حسنت از بنفشه رونق از آن رو بـه خـاک | مى‌خراشـد دائـم از خجلـت عـذار خـويش را | |
| روشن از وصف تو گر شد صبح اميدم چو هور | قدر دانـم ديـده‌ى شـب‌زنـده‌دار خـويش[۵] |
ماده‌تاريخ فوتش چنين است:
| «نامى و معارفى است ساده | ســـيد علـــى بـــديع‌زاده» |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، پژوهش و تألیف علیرضا لطفی(حامد اصفهانی)،اصفهان:سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص 718